Chengdu en richting Tibet

Na 2 weken vastgezeten te hebben in Chengdu mochten we 13 oktober eindelijk met de trein richting Lhasa. Simpel zat. Niet echt.

Na 7 dagen in Chengdu moesten wij ons hostel uit, want het was helemaal volgeboekt vanwege de national holiday. Aangezien wij er vanuit waren gegaan dat wij na een week wel wegwaren uit Chengdu, hadden we niet langer geboekt. Donderdag moesten we onze kamer uit, zondagavond zouden we er weer in kunnen. Kwestie van even 3 dagen ergens anders een kamer boeken. Simpel zat.
In Chengdu was nog precies 1 hostel dat nog plek had: John B.C. hostel. Beetje duur, en 0 recensies online, dat belooft wat. Na 2,5 uur door Chengdu gelopen te hebben met volle bepakking en van noord naar zuid te zijn gestuurd, was er bij een ander hostel eindelijk iemand die ons wel kon helpen. Deze Chinese man vond het maar wat mooi om met 2 zwetende, chagrijnige, bepakte toeristen door de stad te lopen (geen idee wat er allemaal naar hem werd geroepen, maar vrolijk werd hij er wel van). Uiteindelijk zette hij ons af bij een smal gangetje tussen een kapperszaak en een bank. We waren er eindelijk, bij Zheng Hue Cottage... Logisch.
Bij de receptie schrokken ze zich dood: westerlingen met een internet boeking. Na het meisje uitgelegd te hebben wat onze kamerprijs was en dat we al 10% online hadden betaald, konden we eindelijk douchen. De volgende dag zagen we een oudere Chinese man een houten bord uitbeitelen met daarop ‘John B.C. Hostel', dat dan weer wel.

So far, so good. Nu wordt het pas echt leuk. Aangezien wij nu pas veel later dan gepland naar Tibet zouden gaan, moesten wij ons visum gaan verlengen. Dat kan in Chengdu, maar het is sneller om het in Leshan te doen, een plaatsje even verderop waar ook een reusachtige Boedha is. Prima, 2 vliegen in 1 klap.
Na gecheckt te hebben of het visumbureau wel open was op zaterdag in de national holiday gingen wij met de bus naar Leshan. De bustickets waren 46rmb per stuk en dat is best veel voor Chinese begrippen. 2,5 uur later kwamen wij aan in Leshan, dat plaatsje even verderop. Dat wordt dus een duur en tijdrovend grapje als we straks weer terug naar Chengdu moeten en morgen (zondag) weer terug naar Leshan om onze paspoorten op te halen. Het is even niet anders.

Bij het visumbureau werd ons echter verteld dat we om in Leshan een visum aan te vragen, een adres in Leshan moeten hebben. Chengdu was niet goed. Of we dus even in een hotel in Leshan wilde inchecken en daar overnachten. Buiten het feit dat we al een kamer hadden in Chengdu (dubbele kosten), zouden we de volgende dag ook voor 12 uur moeten uitchecken in John B.C. hostel, omdat we weer terug zouden gaan naar ons oude hostel in Chengdu, maar ons visum zou niet voor 15 uur klaar zijn. Snappen we het nog?

Enfin, first things first, vlak bij het visumbureau was er wel een goedkoop hostel (speciaal voor domme toeristen waarschijnlijk). Inchecken bleek een ware crime, daar het meisje achter de receptie echt 0 Engels sprak. Via een vertaalprogrammaatje kwamen we er uiteindelijk toch uit. Met ons bewijs van verblijf in Leshan snel weer terug naar het visumbureau voordat die dicht ging om nog snel onze paspoorten in te leveren. Deel 1 gelukt.

Deel 2 betrof het in contact komen met John B.C. hostel om te vertellen dat we niet op tijd zouden kunnen uitchecken en of we dus nog een halve dag bij konden boeken. Kwestie van datzelfde vertaalprogramma en heel veel geduld. We konden de kamer voor halve prijs tot 18 uur bijboeken. Kost je 1,5 dag extra kamerkosten, maar dan mag je je visum verlengen.

Overnachten in Leshan dus. Nu we er toch zijn moeten we die reuze Boedha maar eens gaan bekijken. Uiteraard was het alweer veel te laat en bleek, daar aangekomen, dat de Boedha dicht was. Dan maar de volgende morgen voordat we ons paspoort weer op kunnen halen.

Over de reuze Boedha zal ik kort zijn: hij is hoog, het was warm en vooral heel erg druk.

Bezweet kwamen we aan bij het visumbureau en rond 15 uur zaten we zowaar in de bus terug naar Chengdu. Ruim op tijd om om 18 uur uit te checken bij John B.C.

Aangekomen op het busstation van Chengdu herkenden wij geen enkel gebouw of buslijn. Niemand kon op onze kaart van Chengdu (14 miljoen inwoners) aanwijzen waar we precies waren. ‘Staaaaat nìet op de kaart'. Juist. Op goed geluk maar een bus genomen en na een half uur kwamen we de 3^e ring van Chengdu op, mooi. Om 18:43 uur kwamen we John B.C. binnenrennen en hoefden we niet eens extra te betalen. Compassie is blijkbaar een universele taal.
Een uur later zaten we gedoucht en wel in ons vertrouwde hostel aan de hamburgers, friet, bier en cocktails. Visum verlengen? Eitje.

Donderdagavond zouden we om 20:59 uur eindelijk met de trein naar Tibet gaan! Ons groepje van 6 bestaat verder nog uit een Duits stel (de jongen drinkt geen bier), een Amerikaans meisje (ze vindt alles te duur) en een Nederlands meisje (werd niet zo happy van China). Ach, het zijn in ieder geval geen veganistische Brazilianen die voor een kunsttijdschrift werken.
Iedereen wilde met de taxi naar het station, maar wij zouden met de bus gaan. Na 2 weken Chengdu en je visum verlengen in Leshan kennen wij elke buslijn op ons duimpje... Aangezien de bus goedkoper is dan een taxi was iedereen natuurlijk snel overtuigd.
In de bus zagen we het station al liggen en wij zeiden: ‘Straks gaat de bus naar links en dan kunnen we daar uitstappen'. De bus ging naar links. En de bus reed door. En door. En door.
Het Duitse meisje vroeg de chauffeur alsjeblieft te stoppen. Dat begreep of wilde hij niet. Daarop werd het blonde Duitse meisje authentiek ‘Duits': Ik wil dat je de bus stopt. Ik wil dat je NU de bus stopt. Ik wil dat je !@#$#$%^ NU de bus stopt.
Het was nu 20:35 uur, nog 24 minuten. Aan de andere kant van de straat kwam een bus aan waarop ‘North station' stond, daar moeten we heen. ‘Als de bus bij de volgende kruising naar links gaat, komt het allemaal goed'. De bus begon rechts voor te sorteren. Nog voor het Duitse meisje naar voren kon komen lopen had ik de chauffeur al overtuigd de deuren hier, midden op het kruispunt, open te doen. De beste man heeft geen idee waarvan ik hem heb gered...
Het was nu 20:41 uur, nog 18 minuten. Na een heel stuk rennen met bepakking zaten we om 20:52 uur, ruim op tijd, kletsnat van het zweet in de trein. Nee, die bussen in Chengdu hebben geen geheimen meer voor ons. Na een uur durfde Sjoukje naar de rest te gaan om te vragen of zij de bus ook zo'n goed plan vonden. We moesten ons niet druk maken, kan gebeuren. Toch leek het ons wel prettig dat wij 8 wagons verderop zaten, in de luxe coupes en niet bij hun in de budgetwagons...

De treinreis naar Lhasa is best wel heel stoer. In 44 uur ga je van 500m naar 5077m, om vervolgens rond 3400m in Lhasa aan te komen. Er wordt extra zuurstof de trein ingepompt, dus de hoogte doet je nog niet zo heel veel. Wel kwamen we er na een paar luide knallen achter dat onze chipszakjes de hoogte niet zo konden waarderen.
Op het station in Lhasa stond Lob-sang, onze gids, ons op te wachten. Hij gaat ons in de aankomende week van Lhasa naar de Nepalese grens brengen.
We zijn benieuwd.

S&Q

N.B.
- Panda's zijn cool.
- Zet 6 Nederlanders bij elkaar, waar dan ook, en ze zullen zich als debielen gedragen.
- Chinezen doen niet aan rijen vormen, ze duwen je het liefst van de trap.
- Zeggen dat je niet rookt maakt geen enkele indruk, je moet en zal sigaretten aannemen.
- Amerikanen nemen pillen voor alles: niet kunnen slapen? Slaappil. Daarna niet kunnen wakker worden? Uppers. Hierdoor je niet goed voelen? Xanax.
- Het enige voordeel van moeten douchen boven de hurk-WC? Juist, 2 behoeftes in 1 klap.
- De Chinese variant van McDonalds heet Dico's en is wellicht nog vetter.
- Wij weten nu welke TV Collina (die kale scheidsrechter) het liefst koopt, of welke cakejes George Clooney graag eet. De shampoo van Jackie Chan schijnt ook goed te zijn.

Pingyao, Luoyang, Xi’an en gestrand in Chengdu

Na een kleine week Beijing was het tijd om verder te gaan,
12 uur met de trein naar Pingyao wel te verstaan.
Dit stadje, dat wonderschoon zou moeten zijn,
Bleek vooral waarachtig klein.
Ons hostel daarentegen, schattig tot en met,
Verblijde ons met een reusachtig heerlijk bed.
Pingyao verder, is een en al toerist,
Dus als je hier nooit komt, heb je waarlijk niks gemist.

Het was hier in Pingyao dat wij een nieuwe hobby vonden; Chinezen die ons fotograferen, fotograferen. Ons hostel heeft een houten veranda waar je 's ochtends heerlijk rustig in het zonnetje kon ontbijten. Rustig, tot aan het moment dat de vele busladingen Chinese toeristen het dorpje in gepompt werden, door de poort waaraan ons hostel lag. Het eerste wat ze te zien kregen waren 2 blanken met een ontbijt, dat is interessant. Nadat de groothoeklenzen letterlijk in ons gebakken ei lagen vonden wij het welletjes. Door foto's terug te maken waren wij in staat om 80% te verjagen, 20% bleef echter dapper weerstand bieden. Deze strijd was niet te winnen, dus de rest van ons ontbijt hebben we maar weer binnen genuttigd.

's Avonds hebben we nog per ongeluk vegetarisch gegeten; het plaatje ‘kip in honingsaus' bleek vruchten in honingsaus te zijn. Best lekker, maar geen vlees. Even oppassen dus, veel erger moet het niet worden (we douchen nog wel regelmatig, dus nog geen reden tot paniek).

De volgende ochtend, erg vroeg, zaten we alweer in de Chinese TukTuk richting het station om de trein naar Taiyuan te nemen, alwaar we konden overstappen op de trein naar Luoyang, want daar moet je heen, dus dat doen wij dan maar braaf. Wat moet je anders.

Luoyang, stad waar Boedha-beelden in grotten staan,
Niet direct een bestemming om naartoe te gaan.
Een grote bouwput met bijzonder veel kabaal en vervuilde lucht,
Badkamers die na het douchen vanwege overstromingen moet worden ontvlucht.
In het hostel werd ook nog eens geen ontbijt geserveerd,
De kok was hem die dag schijnbaar voorgoed gesmeerd.
Dus zonder veel pijn in ons hart, vervolgende wij ons avontuur,
Met de TGV naar Xi'an, in minder dan 2 uur.

Nee, Luoyang is niet echt bijzonder. De Longmen Caves waren echter best nog wel aardig. Het was dan wel warm en al die grotten zijn enkel via trappen bereikbaar, maar wij hadden kaartjes gekocht voor de elektrische autootjes die je van grot naar grot zouden brengen! Helaas ging er wat mis, want bij elk wagentje waar we kwamen was het ‘No'. Ja maar wij hebben kaartjes, kijk maar. ‘No'. Kijk, ik heb 4 kaartjes! ‘No'. Fuck dat, we lopen wel, zal ons leren.

Gelukkig mochten we de volgende dag alweer verder, richting Xi'an, waar het beroemde Terracotta leger op ons wachtte. Met de Chinese TGV, die met 250km/h door de rijstvelden raast, duurde dat 2 uur. Kijk, zo is reizen best vol te houden.

Xi'an, een stad moderner dan Beijing wellicht,
De straten schitteren 's avonds in het neonlicht.
Het Terracotta leger zwom er keurig bij,
Zo ook wij in onze regenkledij.
Helaas hadden wij in Xi'an maar 2,5 dag de tijd,
Daarvan hadden wij achteraf toch wel wat spijt.
Ons hostel met tafeltennistafel en cocktail-toren,
Is echt een plek die ons wel kon bekoren.

Xi'an was wel een verademing ten opzichte van die grauwe bouwput Luoyang. Mensen zijn hier ineens hip gekleed en in plaats van exotische vruchten verkoopt men hier mobiele telefoons. Helaas is witte rijst bestellen hier praktisch onmogelijk. Wanneer we het aanwijzen op de kaart, of op ons aanwijsboekje is het steevast ‘No'. Ja, maar iedereen in het restaurant heeft een kommetje rijst! ‘No'. Kijk, wat zij eet, die, ‘djugge'. ‘No'. Fuck dat, dan maar geen rijst. Wel hebben we overigens een keer een emmer vol rijst gekregen, dat dan weer wel.

Onze trip naar het Terracotta leger viel redelijk in het water, letterlijk. Het regende de hele dag, dus wij hebben foto's van ons bij het Terracotta leger, in groene en rode poncho's, leuk. Het scheelde dat wij student zijn... Daardoor mochten we voor de helft van de prijs naar binnen. Ach, na 9 jaar collegegeld voel ik mij eigenlijk niet eens zo schuldig.

Helaas waren we te laat terug in het hostel om nog tafeltennisles te krijgen van mister Zhou, een professionele tafeltennisser. 's Avonds was er drinking-game-night, vrij tenenkrommend. Onze tafel was de winnaar (lees: nog enigszins bereid om ergens aan mee te doen), oa omdat Sjoukje nog een wedstrijdje bier met Tabasco ad-ten won van een Iers meisje... Jaja, daar stond ik ook wel even van te kijken. Onze beloning was een cocktail-toren die best wel indrukwekkend was. Zelfs de Engelse vrouw, die 2 maanden door China aan het reizen was en geen Chinees eten lust, vond het die avond leuk... Haar man ging elke avond braaf ergens buiten eten, zij hing voor de DVD-speler en at friet.

Naar Chengdu, 17 uur overleven in de slaaptrein,
Een coupe vol snurkende* Chinezen, dat is bepaald niet fijn.
Aangekomen, blijkt ons hostel fruitig en fris,
Plus een internetverbinding waarop poker mogelijk is.
‘Hotpot' is de specialiteit alhier,
Met dit fonduen op z'n Chinees doe je je maag plezier.
Nu is het wachten tot we naar Tibet mogen,
Maar dat is geen probleem als we ze hier mogen geloven.

* ook roggelende, spugende, scheten latende, smakkende, rokende, kokhalzende, boerende, stinkende, schreeuwende, ruftende en keel schrapende Chinezen , maar dat paste niet in het gedichtje...

Vanaf Beijing zijn we al aan het mailen met ons hostel hier in Chengdu. Wanneer kunnen we naar Tibet, hoeveel kost het, etc. Eerst was niks een probleem, toen was ineens alles een probleem vanwege de Chinese nationale vakantie. Dat wisten ze blijkbaar 10 dagen geleden nog niet. Enfin, van 1 tot 8 Oktober is China op vakantie, en dan gebeurt er niks. En aangezien wij ons visum nog moeten verlengen, een permit voor Tibet moeten krijgen en treinkaartjes moet regelen is dat allemaal nogal lastig. Het meisje van het reisbureau heeft elke dag een nieuw verhaal, maar het komt vast allemaal goed. Het lijkt erop dat we 11 of 13 oktober met de trein richting Lhasa kunnen. Hoe en wat precies, ze regelt het maar.
Ons hostel is prima en goedkoop, het internet is meer dan prima (heb net zelfs de 1^e pokerhandjes tijdens deze reis gespeeld en Sjoukje was helemaal happy met haar gedownloade Grey's Anatomy)) en er is in de omgeving genoeg te doen. De vraag is of je daar uberhaupt kan komen ivm de vakantie, maar voorlopig zitten wij hier dus nog wel even. Althans, we hebben voor 7 nachten kunnen boeken, daarna is alles vol, maar dat komt vast allemaal goed.

S&Q

N.B.
- Echte Pingyao-aanse wijn is geen wijn, het is zoete bocht met 58% alcohol.
- In China doen ze geen tomatensaus op de pizza, dat is niet aan te raden.
- Regenachtig weer is levensgevaarlijk in China. Wanneer een Chinees met een paraplu loopt, zitten die punten precies op ooghoogte...
- In Xi'an zijn dubbeldekkerbussen. Dus het plafond in nogal laag. 82 jarige omaatjes staan dan voor je op zodat je kan zitten en niet gebukt hoeft te staan.
- Het is ons al 1x gelukt om eten te bestellen waarvan we werkelijk niks lekker vonden (noodels van paddenstoelen, kipingewanden, Chinese sla met bruine poepsaus).
- In ons hostel zit een Frans stel met 3 kleine kinderen, ze zijn 4 maanden aan het reizen. Dus laat dat nooit meer een excuus zijn.
- Franse stellen met kleine kinderen in je hostel zijn zwaar irritant, de douche is namelijk 1,5 uur lang bezet en die kinderen willen vooral spelen, niet naar Boedha beelden. Maar laat dat vooral nooit meer een excuus zijn.

Ulaan Baatar&Beijing

Waar waren we gebleven? Ulaan Baatar, de hoofdstad van Mongolie begint na 2 dagen toch wel een beetje wat van z'n charme te verliezen; de eerste 3 keer bijna doodgereden worden is nog best grappig en typisch Mongools, de 82^ste keer is het vooral reden tot ergernis. Ik heb werkelijk waar nog nooit zoiets meegemaakt.

In het hotel ontmoette we Martijn, die een half jaar stage loopt in Ulaan Baatar voor z'n opleiding in toerisme oid. De arme jongen. Hij moest de volgende morgen om 6 uur weer toeristen ophalen van het station, dus hij had wel zin in een biertje. Samen met Lars en Raymond ben ik met hem mee gegaan naar een club met live muziek (Sjoukje moest Skypen).
De Filippijnse coverband bracht het begrip glamourrock naar een nieuw niveau, maar op het moment dat Martijn binnenkwam stopte ze direct met spelen, werd er een tafeltje vrijgemaakt en werd ‘De Mosselman' van ‘De Mosselman' opgezet. Voor het eerst en waarschijnlijk voor het laatst dat ik Mongolen heb zien hakken... Anderhalf uur later waren we weer terug in het hotel. De politie was langsgekomen en wilde geld (standaard), de club was niet vol genoeg, dus de club betaalde niet. Club dicht.

Voor dag 3 en 4 stond een 2daagse excursie op het programma die we gelukkig met een ander Nederlands stel samen deden. Onze gids, een 24 jarige half Siberisch achtige, half Mongoolse jongen sprak vrij aardig Engels en was verder niet zo onder de indruk van alles. Dat mag ik altijd wel. Beide dagen was hij naar goed Mongools gebruik veel te laat bij ons hotel, wat bij sommige van ons vieren tot wat irritatie leidde. Ik noem verder uiteraard geen namen.
Aangezien wij al 2 dagen op eigen gelegenheid door de stad hadden gelopen, kregen we een hoop dingen dubbel te zien, maar dat mocht de pret niet drukken. Ulaan Baatar heeft niet bijzonder veel cultuur te bieden, maar toch hebben wij 2 dagen door de stad gereden met een busje. Die tijd heb je nodig, want wanneer er niemand wordt doodgereden gaat het verkeer met een gangetje van 5km/h door de stad, zo vol met auto's is het daar.

Aan het eind van de 1^e excursiedag ging we lunchen bij een authentiek Mongools barbecue restaurant. Bussen vol, vooral Nederlandse, toeristen werden dit ‘Wokken op z'n Mongools' restaurant ingepompt. ‘Oh, kijk, ze hebben hier patat! Zouden ze ook mayo hebben?'
Kost je €3000,- en 7000km, maar dan zit je wel op een idyllisch Mongools plekje.
Ik heb daar een fout Mongools eitje gegeten, wat een nacht op de wc tot gevolg had.
De volgende dag ontbeten bij Wendy's Bakery met brownies, donuts en muffins en later op de dag nog een folklore show gezien met onder andere oud-Mongoolse keelzang...

Die ochtend daarop in alle vroegte werden we op de trein naar Beijing gezet voor een 32 uur durende reis. We deelden de coupe met een Braziliaans stel. Ze zijn beide vegetarisch en werken beide voor een kunsttijdschrift en hadden net een week bij een nomade familie geleefd... Vredelievend zoals ik ben heb ik ze maar met rust gelaten. Ze waren best aardig.

4 dagen Ulaan Baatar was achteraf gezien te lang, iedere Mongool die we spraken vernam vol afgrijzen dat wij 4 dagen in deze stinkstad doorbrachten en niet de moeite namen het echte Mongolie te bekijken. Zelfs onze gids werd op een gegeven moment bevangen door een vlaag van passie toen hij vertelde hoe schandalig het is dat er in Ulaan Baatar jongetjes rondlopen die niet weten hoe je paard moet rijden, of hoe je met een pijl en boog overweg moet. Onze taxichauffeur wilde ook niets liever dan weg uit Ulaan Baatar, maar ja, het geld.

Een 2^e puntje waar we ons op hebben verkeken is het feit dat Mongolie voor veel reizigers op deze reis een echte bestemming is, waar ze erg veel zin in hebben/hadden. Dat wij Mongolie eerder als een soort noodzakelijk kwaad zagen op weg naar het strand kon niet altijd op heel veel sympathie rekenen. Mongolie heeft al met al een heel vriendelijke bevolking en is een land waar wij nog wat goed te maken hebben.

Aangekomen op Beijing CS hebben we snel onze coupegenoten verlaten en zijn direct een McDonalds ingedoken, moest even na 32 uur met dietwee op 4m2. Daar tekende zich al de eerste signalen af van iets wat later duidelijk werd: Chinezen spreken Chinees. Punt. Dat schreef ik ook al over de Russen. Welnu, die spreken uiteraard Russisch, geen Chinees, maar wanneer je tegen een Rus ‘Beer' of ‘Coca Cola' zegt, dan snapt ie dat. Wanneer je tegen een Chinees Happy Meal zegt blijft hij je aanstaren met het hoofd van een New Foundlander die een koekje verwacht.
Enfin, een BigMac menu en een Happy Meal kost samen iets van €4,50, dus afgaande op de ‘BigMac-index' belooft dat nog veel moois.

Ons hostel ligt in een Hutong, het Chinese equivalent van een Ghetto, maar dan schattig en het is echt eigenlijk best wel top. Een van de meisjes achter de balie heeft best veel moeite gedaan om voor ons treintickets naar Pingyao, Luoyang, Xi'an en Chengdu te regelen. Weliswaar niet altijd de meest comfortabele plekken, maar zelf was het ons nooit gelukt, zeker niet aangezien 1 Oktober heel China vakantie krijgt en dan graag met de trein reist. Ook lijkt het erop dat het hostel in Chengdu medereizigers heeft gevonden om onze trip naar Tibet wat betaalbaarder te maken, dus ergens begin Oktober staan wij aan de voet van de Mount Everest.

Beijing is verder een erg prettige stad, schoon, goed metronet en als gevolg van de BigMac-index belachelijk goedkoop voor zo'n immense wereldstad. Zo eten we 's avonds voor €6,- met z'n 2en. Dan heb je bier (0,6L), ander drinken, 1 groente gerecht, 2 vlees gerechten en 2x rijst. En dat krijg je ook nog eens nooit op. Gelukkig hebben veel restaurants een menukaart met plaatjes en wij een aanwijsboekje, zodat we nog een klein beetje invloed hebben op wat we daadwerkelijk bestellen. Meestal is het overigens wel erg lekker.

Wat ondertussen wel behoorlijk irritant begint te worden is het feit dat de grootste attractie van Beijing Sjoukje&Quint blijkt te zijn... Je verwacht dat ze in Beijing, zeker na de Olympische Spelen, toch wel iets gewend zijn, maar nee hoor, wij mogen elke dag keurig minimaal 30x op de foto. Veelal stiekem (in de metro bijvoorbeeld), maar ook erg vaak niet zo stiekem. De eerste keer was dat natuurlijk enorm grappig en geloofden wij het haast niet (waar is die verborgen camera?), maar nu wordt het toch wel vermoeiend. Wij zijn dan ook ondertussen alle gene voorbij: Wil oma Chang met ons op de foto, prima, wij poseren wel. Wil opa Cheng op de foto en moeten wij ‘peace' doen, doen wij toch ‘peace'.
Ik snap het ook wel, wij zijn natuurlijk ook erg leuk en een foto van opa, oma en kleinkind op de Chinese muur is lang zo leuk niet als een foto van opa, oma, kleinkind en Sjoukje&Quint op de Chinese muur... Wat ze er mee moeten, geen idee, maar wij hangen in ieder geval in de nodige Chinese huiskamers aan de muur.

En o ja, dit was ‘slechts' de hoofdstad, morgen gaan we het binnenland in...

De volgende update komt hopelijk vanachter een cocktail in Nepal, daar zijn we tegen die tijd wel aan toe!

Succes daar!

S&Q.

N.B.
- APK-keuring in Mongolie: met de taxi naar de garage, €20,- boete krijgen omdat je je auto niet bij je hebt en weer terug de taxi in met een sticker ‘APK gekeurd' op zak.
- Voor Aziaten geldt: als je er geen foto van hebt, dan ben je er niet geweest. Dus een foto maken van vuilnisbakken, muren en katten is best gewoon.
- Chinezen roggelen graag, maar wat ze pas echt leuk vinden is het spelletje ‘wie kan de dikste roggel van de Chinese muur af roggelen.
- We gingen naar het ‘Zomer paleis' in Beijing, dat MOET je zien. Half uur met de metro. Eenmaal daar claimde een Chinese gids dat dit ‘The most beautiful place in the world' is en ‘Much more beautiful than all the other places'. Dat was alles wat wij weten moesten: linéa recta de metro weer in.
- De Carrefour in Beijing valt tegen.
- Als je in Beijing een kledingzaak, bakkerij, boekenwinkel of sportzaak hebt, dan is het heel verstandig om keiharde hardcore te draaien in je winkel. Dan weet je tenminste zeker dat er niemand binnenkomt.
- Op de Chinese muur (die echt heel steil is), of op de trappen van de metro (die hoog zijn) worden wij er aan alle kanten uitgelopen door Chinese bejaarden.
- Dit komt waarschijnlijk omdat er in Chinese supermarkten 7 rijen vol gedroogd fruit en vieze zoute koekjes zijn en slechts een half schap met chocola en lekkere koekjes.
- Chinees bier heeft maar 3,6% alcohol, dus dat kun je prima aan kleuters geven tijdens het eten.

P.S.
Sjoukje bedankt iedereen voor de leuke reacties, zowel op het blog als op facebook. Blijf zo doorgaan, ze worden met veel plezier gelezen en erg gewaardeerd!

Rusland&Mongolie

Nou, daar gingen we dan eindelijk, om 06:16u met de trein naar Dusseldorf Airport. Daar aangekomen bleek er op het hele vliegveld geen Currywurst te krijgen, zoiets verzin je toch niet. Dan maar ontbijten met pizza en pasta om 10:00u.
Tijdens onze Aeroflot vlucht naar Moskou zaten wij naast een Duitse jongen die DJ is en moest draaien/spelen in Krasnoyarks ergens diep in Rusland. Hij had nog nooit eerder gevlogen volgens mij en had maar iets van 1,5 uur voor z'n overstap in Moskou. De beste jongen was zo zenuwachtig dat Sjoukje tegen hem zei: ‘Maak je maar niet zo druk, het komt allemaal goed'. Moet je nagaan...

Bij de douane was er welgeteld 1 loket voor ‘non-russian' passports en een stuk of 20 voor russian passports. Verder werden we daar met de bekende Russische vriendelijkheid door de douane geloodst, de glimlach moet nog worden uitgevonden in Rusland. Via een shuttletrain, de metro en 10 minuten lopen met volle bepakking kwamen wij rond 23:00u eindelijk aan in ons hotel; een reusachtig complex van 12 betonblokken met ik weet niet hoeveel kamers. Het meisje bij de balie was gelukkig erg vriendelijk en had onze treintickets klaarliggen samen met een briefje waarop vermeld stond dat wij morgen om 09:00u alweer zouden worden opgehaald voor de excursie door Moskou.

's Ochtends regende het gelukkig en bleken wij uiteraard de enige te zijn die op excursie gingen, dus dat betekende weer een daglang verplicht luisteren naar een gids in gebroken Engels, zonder dat je af en toe gewoon even achteraan kan lopen. Marina de gids bleek echter prima Engels te spreken en Moskou is echt wel een mooie stad met een compact centrum. Verder is Moskou ook al 3 jaar oprij de duurste stad ter wereld (nog voor Tokio en New York), dus een kop thee, flesje water, pannenkoeken met jam en een broodje voor E20.- is eigenlijk niet eens duur.
Het leukste van Moskou was toch wel het verhaal van de grote beeld van Peter de Grote langs de rivier. ‘Zien jullie daar rechts dat grote zwarte beeld? Lelijk he?! Het beeld is ontworpen door een vriend van de ex-burgermeester van Moskou (dan weet je het wel). Deze ontwerper heeft een voorkeur voor grote lelijke ontwerpen die hij overal in Moskou mag neerzetten. Dit beeld was echter in eerste instantie bedoeld als een beeld van Columbus die Amerika ontdekte. De ontwerper wilde het schenken aan 1 van de landen in Noord of Zuid Amerika, maar geen enkel land wilde het hebben... Dus toen heeft hij het hoofd van Columbus er maar afgezaagd en er een hoofd van Peter de Grote opgezet en mocht hij het uiteraard op een prominente plaats in Moskou neerzetten, tot grote vreugde van alle Moskovieten'.

Later die dag werden wij bij ons hotel opgehaald om naar het station gebracht te worden voor de 80 uur durende treinreis naar Irkutsk in Siberie. Een half uur voor vertrek kun je instappen en konden wij in onze 4-persoons coupe. Na een kwartier zaten we nog altijd met z'n 2en, 5 minuten voor vertrek ook nog en toen de trein eenmaal reed hadden we de coupe nog altijd voor ons alleen. Uiteindelijk hebben we 76 van de 80 uur alleen in onze coupe gezeten, dus dat was wel lekker rustig en vooral fris; een coupe met 4 mensen na 80 uur ruikt niet bepaald naar bloementjes.
De trein stopt ongeveer om de 5 uur op een station en dan heb je de mogelijkheid om even uit te stappen en eten en drinken bij elkaar te scharrelen in kleine winkeltjes en van ouwe Russische vrouwtjes waar je braaf elke keer wordt afgezet.
Met een Ipad vol filmpjes en een dieet van Noodels, Snickers en worst vliegt de tijd en al redelijk vlot kwamen wij 's ochtends vroeg aan in Irkutsk.

In Irkutsk was het gelukkig 3 graden, dus dan ben je gelijk goed wakker. Met 5 andere Nederlanders werden we opgehaald in een busje dat ons naar Listvianka aan het Baikal meer zou brengen. Listvianka ligt 60km van Irkutsk af over heuvelachtige kronkelweggetjes, dus 45 minuten later werden wij afgezet bij onze homestay.
In Listvianka is echt helemaal niks, het was dan ook maar goed dat wij daar een extra dag hadden geboekt, want anders hadden we nooit alles in 1 dag kunnen zien. Verveling alom. Wel was ik jarig in Listvianka, en ging daardoor de 2^e dag de zon schijnen en dan is het direct weer 20 graden. Raar klimaat.
Na 2 dagen mochten wij gelukkig naar Irkutsk om daar nog een dagje rond te lopen. Na 's ochtends te zijn ingecheckt bij onze homestay daar, konden we Irkutsk in. Irkutsk is een middel grote studentenstad en een stuk leuker dan Listvianka, maar dat kan ook komen omdat het 26 graden was en er in het park gratis Wifi was. Zo kon Sjoukje in het park, in het zonnetje even met het thuisfront Skypen vanuit Siberië.

De nacht daarop werden wij om 4 uur alweer opgehaald om de trein naar Ulaan Baatar te nemen. Deze treinrit met Chinese trein duurt slechts 26 uur, waarvan we er 5 stil zullen staan bij de Mongoolse grens. We delen de coupe met 2 Russen die hun complete inrichting hebben meegenomen, dus onze backpacks mogen braaf op ons bed erbij. Verder stinkt iedereen, is het warm in de trein en hebben wij zojuist alweer 200 Roebel (E5.-) moeten betalen wegens onduidelijk redenen aan de Chinese conducteur. Volgens de Nederlandse buurman was dat voor de muntenverzameling van de beste man... Toen ik zei dat ik geen E5.- had was $7 ook goed. Aangezien ik hem mijn dollars niet ga geven hadden wij die ook niet. Roebels waren gelukkig ook goed. De beste man heeft een flinke muntencollectie met briefjes van E5.- en 100R.

Ulaan Baatar, de hoofdstad van Mongolië, is totale chaos; de eerste dag hebben we al 3 ongelukken gezien, maar daar zijn de Mongolen niet van onder de indruk, is blijkbaar aan de orde van de dag. Oversteken is dan ook alles behalve veilig. Oversteken bij een groen voetgangers stoplicht verkleint de kans dat je doodgereden wordt een beetje, maar niet meer dan dat. Een zebrapad is een reden om extra gas te geven, dus daar heb je ook niks aan. De eerste dag zijn we met andere Nederlanders de stad wezen verkennen; de stad is totaal gericht op de vele(?) expats die hier wonen. Alles staat in het Engels, iedereen spreekt Engels, overal Franse bakkers, Amerikaanse donut shops en café Amsterdam waar je koffie verkeerd en Gouda kaas kan krijgen. En een enorm contrast ten opzichte van Rusland.
Gisteren was het 30 graden, vandaag wordt het niet warmer dan 16 graden en morgen en overmorgen als wij een excursie hebben (als het goed is niet enkel met z'n 2en!) wordt het niet warmer dan 8 graden... Raar klimaat.

Over 2 dagen gaan we dus weer verder met de trein naar Beijing, een ritje van ongeveer 32 uur. Bij de Chinese grens wordt de complete trein overgetakeld op een ander onderstel, de rails in China is schijnbaar smaller dan in de rest van de wereld...
In Beijing is het gelukkig de aankomende 2 maanden 25 graden, dus daar zullen we wel even een tijdje (week ofzo) blijven om de stad te bekijken, entry voor Tibet te regelen en het vervolg van de reis een beetje te plannen, want in Beijing eindigt onze geboekte reis met het reisbureau en staan wij er alleen voor. We hebben eigenlijk wel heel erg veel zin om aan het strand te gaan liggen, maar dat zit er voorlopig nog niet in, eerst ‘moeten' we nog een maand door China/Tibet en door Nepal voordat we het vliegtuig naar Bangkok kunnen nemen waar het visum voor Myanmar moet worden geregeld. Dat visum duurt wel een paar dagen, dus dan kunnen we mooi naar het strand daar ergens in de buurt. Tot die tijd is het gewoon afzien :-)

Bedankt voor alle verjaardags smsjes, berichtjes e.d.

We contacten!

S&Q

N.B.
- Russen zijn dorstig, dat wisten we al, alle flesjes zijn hier dan ook 0,6L ipv 0,5L. Ze hebben daar overigens ook 2,5L plastic flessen met bier.
- Russische vrouwen zijn echte plaatjes (tot hun 30^ste), Sharapova zou in Irkutsk niet opvallen.
- Russische mannen daarentegen... Wij hebben er letterlijk 3 gezien die gel in hun haar hadden... Mongoolse mannen daarentegen hebben blond, blauw of groen haar.
- Rekenen met Roebels was vrij eenvoudig, nu zijn wij echter in Mongolie waar 1750 Torog oid 1 Euro is. En ja, ze hebben biljetten van 5 Torog.
- Wij hebben in Ulaan Baatar een Mongools kindje met het syndroom van Down gezien...
- Wij zijn beide snotverkouden; 3 graden, 26 graden, 16 graden, 30 graden, 8 graden...
- Op onze kamer slaapt oa een Fransman die op reis is met z'n kleren aan en z'n paspoort, that's all... (en ja, hij stinkt, zelfs na het douchen).
- Weddenschap met Lars verloren, omdat wij niet wisten wat 'een diagonaaltje pakken' was...

Vooraf

Ik ga op reis en ik neem mee... Hoe een simpel spelletje voor kleuters ineens de nodige stress veroorzaakt. Heb je eenmaal besloten op reis te gaan, dan begint de ellende.
De voorbereiding van de een begint wat eerder dan die van de ander. En wanneer die 2 personen samen in 1 huis wonen, dan krijg je gedonder. Enfin, of je je rugzak nu 1 jaar van te voren koopt of 1 dag, feit blijft dat hij aangeschaft moet worden. Heb je eenmaal de uitrusting compleet, dan mag je weer opnieuw beginnen met sparen.

Tijdens de voorbereiding van onze reis stuitte wij op de nodige kwesties/ergenissen die wij het hoofd moesten bieden:

Kwesties
Object: 17inch laptop uit de steentijd. Zwaar.
Kwestie: 8 maanden meezeulen of niet?
Verdict: Rondvraag leidde tot 87x NEE en 1xJA. Quint zeult dus 8 maanden lang met een laptop door Azie.

Object: Wandelschoenen (van die echte lelijke).
Kwestie: Na de Teva's ook dat laatste restje ijdelheid overboord gooien?
Verdict: Het oog wil ook wat. Bergbeklimmen en jungletochten kunnen vast ook wel op sneakers of Teva's.

Object: Malaria tabletten. (Preventief medicijn met veel bijwerkingen).
Kwestie: Tropenziekte vs. krankzinnigheid?
Verdict: Gekozen voor duurdere variant die terplekke moet worden ingenomen. Optie tot uitstel van keuze genomen dus.

Ergernissen
Wat Jan Mulder kan, kunnen wij beter...
Een reis voorbereiden kost veel tijd, maar je weet waar je het voor doet, dat maakt het allemaal nog enigszins dragelijk. Toch zijn er bepaalde zaken die garant staan voor ergernis.

Object: Formulieren visumaanvraag Rusland, Mongolie en China.
Ergernis: Onduidelijkheid en tegenstrijdige adviezen van de reisorganisatie.
Gevolg: Gezelligheid troef in huize SQ.

Object: Ipad 2.
Ergernis: Volledige incompatibiliteit van Apple met de rest van de wereld. Het is schier onmogelijk om een Ipad in te richten zoals jij dat zou willen, zeker voor digibeten 1^e klas zoals wij.
Gevolg: Hoop gevloek, gegoogle en gesms. Maar de Ipad is, wonder boven wonder, nog heel.

Object: UPC.
Ergernis: UPC opzeggen.
Gevolg: Nooit meer UPC.