Na 2 weken vastgezeten te hebben in Chengdu mochten we 13 oktober eindelijk met de trein richting Lhasa. Simpel zat. Niet echt.

Na 7 dagen in Chengdu moesten wij ons hostel uit, want het was helemaal volgeboekt vanwege de national holiday. Aangezien wij er vanuit waren gegaan dat wij na een week wel wegwaren uit Chengdu, hadden we niet langer geboekt. Donderdag moesten we onze kamer uit, zondagavond zouden we er weer in kunnen. Kwestie van even 3 dagen ergens anders een kamer boeken. Simpel zat.
In Chengdu was nog precies 1 hostel dat nog plek had: John B.C. hostel. Beetje duur, en 0 recensies online, dat belooft wat. Na 2,5 uur door Chengdu gelopen te hebben met volle bepakking en van noord naar zuid te zijn gestuurd, was er bij een ander hostel eindelijk iemand die ons wel kon helpen. Deze Chinese man vond het maar wat mooi om met 2 zwetende, chagrijnige, bepakte toeristen door de stad te lopen (geen idee wat er allemaal naar hem werd geroepen, maar vrolijk werd hij er wel van). Uiteindelijk zette hij ons af bij een smal gangetje tussen een kapperszaak en een bank. We waren er eindelijk, bij Zheng Hue Cottage... Logisch.
Bij de receptie schrokken ze zich dood: westerlingen met een internet boeking. Na het meisje uitgelegd te hebben wat onze kamerprijs was en dat we al 10% online hadden betaald, konden we eindelijk douchen. De volgende dag zagen we een oudere Chinese man een houten bord uitbeitelen met daarop ‘John B.C. Hostel', dat dan weer wel.

So far, so good. Nu wordt het pas echt leuk. Aangezien wij nu pas veel later dan gepland naar Tibet zouden gaan, moesten wij ons visum gaan verlengen. Dat kan in Chengdu, maar het is sneller om het in Leshan te doen, een plaatsje even verderop waar ook een reusachtige Boedha is. Prima, 2 vliegen in 1 klap.
Na gecheckt te hebben of het visumbureau wel open was op zaterdag in de national holiday gingen wij met de bus naar Leshan. De bustickets waren 46rmb per stuk en dat is best veel voor Chinese begrippen. 2,5 uur later kwamen wij aan in Leshan, dat plaatsje even verderop. Dat wordt dus een duur en tijdrovend grapje als we straks weer terug naar Chengdu moeten en morgen (zondag) weer terug naar Leshan om onze paspoorten op te halen. Het is even niet anders.

Bij het visumbureau werd ons echter verteld dat we om in Leshan een visum aan te vragen, een adres in Leshan moeten hebben. Chengdu was niet goed. Of we dus even in een hotel in Leshan wilde inchecken en daar overnachten. Buiten het feit dat we al een kamer hadden in Chengdu (dubbele kosten), zouden we de volgende dag ook voor 12 uur moeten uitchecken in John B.C. hostel, omdat we weer terug zouden gaan naar ons oude hostel in Chengdu, maar ons visum zou niet voor 15 uur klaar zijn. Snappen we het nog?

Enfin, first things first, vlak bij het visumbureau was er wel een goedkoop hostel (speciaal voor domme toeristen waarschijnlijk). Inchecken bleek een ware crime, daar het meisje achter de receptie echt 0 Engels sprak. Via een vertaalprogrammaatje kwamen we er uiteindelijk toch uit. Met ons bewijs van verblijf in Leshan snel weer terug naar het visumbureau voordat die dicht ging om nog snel onze paspoorten in te leveren. Deel 1 gelukt.

Deel 2 betrof het in contact komen met John B.C. hostel om te vertellen dat we niet op tijd zouden kunnen uitchecken en of we dus nog een halve dag bij konden boeken. Kwestie van datzelfde vertaalprogramma en heel veel geduld. We konden de kamer voor halve prijs tot 18 uur bijboeken. Kost je 1,5 dag extra kamerkosten, maar dan mag je je visum verlengen.

Overnachten in Leshan dus. Nu we er toch zijn moeten we die reuze Boedha maar eens gaan bekijken. Uiteraard was het alweer veel te laat en bleek, daar aangekomen, dat de Boedha dicht was. Dan maar de volgende morgen voordat we ons paspoort weer op kunnen halen.

Over de reuze Boedha zal ik kort zijn: hij is hoog, het was warm en vooral heel erg druk.

Bezweet kwamen we aan bij het visumbureau en rond 15 uur zaten we zowaar in de bus terug naar Chengdu. Ruim op tijd om om 18 uur uit te checken bij John B.C.

Aangekomen op het busstation van Chengdu herkenden wij geen enkel gebouw of buslijn. Niemand kon op onze kaart van Chengdu (14 miljoen inwoners) aanwijzen waar we precies waren. ‘Staaaaat nìet op de kaart'. Juist. Op goed geluk maar een bus genomen en na een half uur kwamen we de 3^e ring van Chengdu op, mooi. Om 18:43 uur kwamen we John B.C. binnenrennen en hoefden we niet eens extra te betalen. Compassie is blijkbaar een universele taal.
Een uur later zaten we gedoucht en wel in ons vertrouwde hostel aan de hamburgers, friet, bier en cocktails. Visum verlengen? Eitje.

Donderdagavond zouden we om 20:59 uur eindelijk met de trein naar Tibet gaan! Ons groepje van 6 bestaat verder nog uit een Duits stel (de jongen drinkt geen bier), een Amerikaans meisje (ze vindt alles te duur) en een Nederlands meisje (werd niet zo happy van China). Ach, het zijn in ieder geval geen veganistische Brazilianen die voor een kunsttijdschrift werken.
Iedereen wilde met de taxi naar het station, maar wij zouden met de bus gaan. Na 2 weken Chengdu en je visum verlengen in Leshan kennen wij elke buslijn op ons duimpje... Aangezien de bus goedkoper is dan een taxi was iedereen natuurlijk snel overtuigd.
In de bus zagen we het station al liggen en wij zeiden: ‘Straks gaat de bus naar links en dan kunnen we daar uitstappen'. De bus ging naar links. En de bus reed door. En door. En door.
Het Duitse meisje vroeg de chauffeur alsjeblieft te stoppen. Dat begreep of wilde hij niet. Daarop werd het blonde Duitse meisje authentiek ‘Duits': Ik wil dat je de bus stopt. Ik wil dat je NU de bus stopt. Ik wil dat je !@#$#$%^ NU de bus stopt.
Het was nu 20:35 uur, nog 24 minuten. Aan de andere kant van de straat kwam een bus aan waarop ‘North station' stond, daar moeten we heen. ‘Als de bus bij de volgende kruising naar links gaat, komt het allemaal goed'. De bus begon rechts voor te sorteren. Nog voor het Duitse meisje naar voren kon komen lopen had ik de chauffeur al overtuigd de deuren hier, midden op het kruispunt, open te doen. De beste man heeft geen idee waarvan ik hem heb gered...
Het was nu 20:41 uur, nog 18 minuten. Na een heel stuk rennen met bepakking zaten we om 20:52 uur, ruim op tijd, kletsnat van het zweet in de trein. Nee, die bussen in Chengdu hebben geen geheimen meer voor ons. Na een uur durfde Sjoukje naar de rest te gaan om te vragen of zij de bus ook zo'n goed plan vonden. We moesten ons niet druk maken, kan gebeuren. Toch leek het ons wel prettig dat wij 8 wagons verderop zaten, in de luxe coupes en niet bij hun in de budgetwagons...

De treinreis naar Lhasa is best wel heel stoer. In 44 uur ga je van 500m naar 5077m, om vervolgens rond 3400m in Lhasa aan te komen. Er wordt extra zuurstof de trein ingepompt, dus de hoogte doet je nog niet zo heel veel. Wel kwamen we er na een paar luide knallen achter dat onze chipszakjes de hoogte niet zo konden waarderen.
Op het station in Lhasa stond Lob-sang, onze gids, ons op te wachten. Hij gaat ons in de aankomende week van Lhasa naar de Nepalese grens brengen.
We zijn benieuwd.

S&Q

N.B.
- Panda's zijn cool.
- Zet 6 Nederlanders bij elkaar, waar dan ook, en ze zullen zich als debielen gedragen.
- Chinezen doen niet aan rijen vormen, ze duwen je het liefst van de trap.
- Zeggen dat je niet rookt maakt geen enkele indruk, je moet en zal sigaretten aannemen.
- Amerikanen nemen pillen voor alles: niet kunnen slapen? Slaappil. Daarna niet kunnen wakker worden? Uppers. Hierdoor je niet goed voelen? Xanax.
- Het enige voordeel van moeten douchen boven de hurk-WC? Juist, 2 behoeftes in 1 klap.
- De Chinese variant van McDonalds heet Dico's en is wellicht nog vetter.
- Wij weten nu welke TV Collina (die kale scheidsrechter) het liefst koopt, of welke cakejes George Clooney graag eet. De shampoo van Jackie Chan schijnt ook goed te zijn.