Na in het regenachtige Copacabana nog even snel een hostel in La Paz te hebben gereserveerd vervolgende wij onze weg in een nieuwe bus. Voor ons zat een Nederlands stel waarmee de tijd prima gedood kon worden en al snel doemde daar La Paz op in het dal voor ons.
Laat ik het zo stellen; La Paz zal niet voorkomen op ons lijstje '10 mooiste steden bezocht'.
Eenmaal bij ons hostel bleek onze reservering nog niet doorgekomen oid, ze hadden in ieder geval geen kamer voor ons. Maar we konden wel, voor hetzelfde geld, in het hotel in een straat hier verderop, dat was van dezelfde kwaliteit...

Tot onze verbazing bleek ons nieuwe onderkomen zomaar een heuse upgrade en wij waren dan ook in onze nopjes. Met het avondeten bleken we ook nog per toeval hetzelfde restaurant binnen te lopen waar het Nederlandse stel uit de bus ook aan het eten was en zo gebeurde het dat wij zomaar na 22u in ons bed lagen. Een heus Zuid Amerikaans record voor ons...

In La Paz hebben we verder, op een fietstochtje over 's werelds gevaarlijkste weg na, niet bijzonder veel gedaan. We moesten wat dingen regelen en we hadden tenslotte een mooie hotelkamer. Toen we besloten om een nachtje langer te blijven moesten we helaas wel het ‘normale' tarief voor de kamer betalen, maar dat mocht dan wel een keer voor een nachtje.

Vanaf La Paz gingen we met de nachtbus naar Uyuni waar we een 3 daagse tour over de zoutvlaktes, lagunes met 13.000 flamingo's, termaal baden en geisers zouden doen. In ons groepje van 6 zat onder meer een rare Fransman die echt een uur in de wind stonk. Iedereen was dan ook maar wat blij toen de beste man besloot ook een duik te nemen in het termaal bad. De tour was verder zeker de moeite waard, al vonden wij die 3^e dag er wellicht eentje teveel. Bij een aantal stops hebben wij al niet meer de moeite genomen om de jeep uit te komen, gelukkig vond onze gids dat wel grappig en hebben wij dus verder niemand beledigd.

Eenmaal terug in Uyuni ging de rest van ons groepje direct door in nachtbussen naar andere oorden. Wij besloten om lekker een nachtje te overnachten hier en vooral even een 3 uur durende warme douche te nemen. Met zekerheid een van onze betere beslissingen tot nu toe.

De ochtend daarop gingen wij dus uitgeslapen en vooral schoon opweg naar Sucre waar Geke en Tim op ons wachtte. In de bus zat een Engels stel dat naar hetzelfde hostel in Sucre zou gaan, dus daar konden we mooi een taxi mee delen. Tja, soms kom je leuke mensen tegen (La Paz) en soms ‘andere' mensen... Zuid Amerika was vreselijk eng en onveilig en voor de rest ben ik gestopt met luisteren. De hamburger die ik onderweg van een oud vrouwtje kocht daar kreeg ik sowieso last van. Ik hoef niemand uit te leggen dat ik daarop uit baldadigheid direct een 2^e hamburger gekocht heb. Eenmaal in Sucre kwam er direct een keurige Boliviaanse man op ons af; of we een taxi nodig hadden? Ja hoor prima. Voor €0,55 pp wilde deze man ons wel brengen, dus Sjouk en ik zaten al in de auto van de man. ‘Nou, dit is geen officiële taxi, dit is levensgevaarlijk blablabla...
Ten eerste zijn er geen officiële taxi's hier en ten tweede ben ik wel klaar met jullie, graag of niet, wij gaan in ieder geval. Nou, na een hoop gemompel tegen elkaar, zoals alleen koppels in het openbaar dat kunnen, besloten ze toch maar in te stappen. Het was laat, donker en een alternatief hadden ze ook niet echt he?!
Goed, wij zullen wellicht wel wat naïef zijn enzo, maar wij springen altijd in elk koekblik dat langs komt rijden als we een lift nodig hebben, die mensen willen ook maar gewoon wat verdienen toch...

Enfin, dat Engelse stel zal vast op hun blog beschreven hebben hoe ze met een paar roekeloze gekken in een onbekende auto zijn gestapt en bijna overvallen waren. Wij daarentegen werden 15 minuten later keurig voor ons hostel afgezet door een Boliviaanse man die maar wat blij was dat hij 20 Bolivianos kreeg voor een ritje dat later 8 bleek te kosten. Hij blij, wij blij, Engelsen opgelucht. We hebben de dagen daarna geen woord meer met die Engelsen gewisseld. Ga lekker naar Mallorca in het vervolg (al zal dat vast ook heel gevaarlijk zijn).

Verder bleek ons hostel (eigenlijk voor het eerst hier in Zuid Amerika) zwaar besmet met hippies, maar dan ook wel direct het echte werk met gitaren en 5L pakken wijn enzo.

De daarop volgende dagen waren slopend voor ons, wij hadden namelijk ineens, na 7 maanden met z'n 2en te zijn geweest, een soort van sociaal leven... Onderschat dat niet, dat is dodelijk. Een 40urige werkweek, baby's, studeren vast allemaal ook, maar lang niet zo uitputtend als dit.
Lunchafspraken, koffiedrinken, potjes schaken, baby's bekijken, dineren, bier drinken, 't viel allemaal niet mee. Zo hebben we onder andere nog pasta gegeten bij een Italiaanse expat die 's avonds van zijn woonkamer een restaurantje maakte, erg leuk en lekker.

Na 5 ‘drukke' dagen, we hebben niet eens foto's gemaakt in Sucre, was het voor ons weer tijd om verder te gaan. Geke bleef uiteraard achter en Tim en Cassandra bleven ook nog 2 weken hangen. Wij daarentegen hadden ons getrakteerd op een vliegticket van Sucre naar Santa Cruz, een vlucht van slechts 30 minuten voor $58pp om niet 15 uur in een Boliviaanse bus te hoeven zitten. Eenmaal op het vliegveld vond men het nodig om onze vlucht te annuleren. Zal ons leren met onze decadentie.

De reden van annulering blijft tot op de dag van vandaag vaag en verder konden we vriendelijk doch dringend doodvallen. Derhalve presenteer ik u, met stip op 1 op onze zwarte lijst van vliegmaatschappijen: Aerosur.
Wachten op de volgende vlucht, de volgende dag, had voor ons geen zin aangezien wij dan al in het volgende vliegtuig van Santa Cruz richting Asuncion moeten zitten, dus of we alsjeblieft ons geld terug mogen, aangezien jullie de gekochte dienst niet leveren?
Hahaha, goeie, oeps ik bedoel wij spreken geen Engels.

Om een lang verhaal kort te maken; geld terugvragen moesten we maar in Santa Cruz doen, daar moesten we zelf maar zien te komen en nu heb ik geen zin meer in jullie gezeik.

4 Fransen zaten in tijdnood aangezien zij de volgende ochtend hun vlucht naar Frankrijk moesten halen in Santa Cruz en zij stelden voor om met z'n 6en een busje te charteren richting Santa Cruz. Dit bleek na een hoop onderhandelen nog altijd bijna duurder dan de originele vliegtickets, dus het gevolg was dat wij uiteindelijk toch nog braaf die helse 15uur durende busrit moesten ondernemen. Enige troost waren de Boliviaanse bakjes Kapsalon onderweg. Wordt je vast ook heel ziek van, ik heb er keurig weer 2 gehad.

De Fransen haalden hun vlucht, wij hebben wat vage declaratieformulieren van Aerosur (naar ons geld zullen we ongetwijfeld kunnen fluiten) en na een paar uur wachten op het vliegveld van Santa Cruz (er was een Subway, gratis wifi en Ajax won met 2-0 van PSV) konden ook wij eindelijk aan boord van onze vlucht met TAM (niet Aerosur) naar Asuncion, de hoofdstad van Paraguay. Bij het inchecken sprak men Engels, de stewardessen waren plaatjes en het eten was naar vliegtuigbegrippen redelijk. Zo moeilijk is het dus echt niet.

Mountainbiken over ‘El camino de la muerte', zoutvlaktes en een sociaal leven. Bolivia bleek een onverwacht hoogtepunt. En het is ook nog eens zo goedkoop dat je soms bijna moet lachen bij het afrekenen.

S&Q.

N.B.
- Bolivia is overspoeld met Israëliërs die stoom komen afblazen na hun militaire training.
- 0,5L vers vruchtensap (welke combi dan ook) kost op de markt €0,44. De berg eten die een 2gangen lunch heet €1,10.
- We hebben in La Paz 15 minuten gedaan over het ¾ nemen van een rotonde met een busje. Toeteren is dan echt zinloos. Maarja, je moet toch wat om de tijd te doden.
- Frans=Spaans. Althans, als je Frans bent. Niet als je Spaans bent.
- Frans is overigens ook Engels, Duits, Chinees en Swahili. Ze zullen het wel nooit leren. En ach, ik mag ook niet teveel zeggen; lekker door Zuid Amerika trekken zonder Spaans te kunnen.
- In Sucre is een basisschool die gefinancierd is door Duitsland. Lang leve ontwikkelingshulp toch?
- Het schooluniform is echter wel een shirt in de kleuren van de Duitse vlag, mét adelaar op de borst.