Indonesië
Dachten wij even dat wij Azië na 5 maanden wel zo'n beetje gezien hadden, is daar ineens Indonesië om ons het tegendeel te bewijzen...

Van Penang in Maleisië vlogen we naar Banda Aceh in noord Sumatra om vervolgens direct door te gaan met de boot naar Pulau Weh, een volgens de LP idyllisch eilandje waar je prachtig moet kunnen duiken en snorkelen (met afstand hobby nummer 1 van ons...).
Enfin, pinnen op het vliegveld bleek ware roulette: 7 pinautomaten van verschillende banken en slechts 1 die onze bankpasjes accepteert. Het is overigens handig als je dan onthoudt welke bank dat is, dan zit je bij je volgende pinbezoek niet weer met dit probleem...

Vanaf het vliegveld gingen we samen met een Brits stel in de taxi naar de haven waar we voor €3,50 pp VIP tickets kochten voor de veerboot. Eenmaal op het eiland mochten we nog een uur in de Becak (zijspanmotor) voordat we bij ons strandje waren. Onderweg hebben we wel nog bananen gekocht om aapjes te kunnen voeren langs de weg.

Het ‘dorpje' was inderdaad nogal idyllisch met een paar bungalowtjes en 3 restaurantjes. Wij hebben braaf nog een halve dag gesnorkeld, maar ik vrees dat geen van ons echt veel passie voor visjes kan opbrengen. Dus toen wij onze Becak-meneer weer zagen hebben we maar snel gevraagd of hij ons de volgende morgen weer naar de haven kon brengen.

Halverwege de tocht naar de haven kreeg de Becak echter een lekke band en hield onze chauffeur voor ons maar een willekeurige auto aan die ons wel voor een niet-zo-vriendenprijsje naar de haven wilde brengen. De ferry haalden we nog net en zo stonden we even later alweer in de haven van Banda Aceh.

Nog voor we goed en wel voet aan wal zette had ‘Lukman' onze tassen al in z'n auto gezet en vroeg ons waar wij heen wilden. ‘Naar het hotel alsjeblieft en hoeveel gaat ons dat kosten?' Hij noemde een redelijke prijs en wij vonden het al lang best. Onderweg naar het hotel besloot Lukman dat hij onze privéchauffeur zou zijn voor vandaag, dan zou hij ons alle bezienswaardigheden van Banda Aceh laten zien (dat zijn er welgeteld 4...). Allemaal leuk en aardig, maar wij moeten eerst naar het hotel, daarna ontbijten en daarna eerst nog ons vliegticket voor morgenochtend regelen, dus eenmaal bij het hotel (het was 9:30u ofzo) zeiden wij tegen Lukman dat hij ons om 12u maar moest komen oppikken...

Om 9:45u zaten wij bij Lukman in de auto op weg naar een bakkerijtje waar we konden ontbijten met broodjes. Nee, wij hadden niet bijzonder veel in te brengen die dag, Lukman regelde het allemaal wel.

In het restaurant naast de bakker hadden ze wifi en konden wij dus even onze vliegtickets voor morgenochtend 6u kopen. Echter, als je minder dan 48 uur van te voren je tickets wilt kopen, accepteren ze geen creditcardbetalingen bij deze maatschappij. Onze enige optie was om met een code te gaan betalen bij een pinautomaat... Wij dus weer bij Lukman in de auto en na weer een mooi potje pinautomaatroulette bleek het voor ons onmogelijk om op deze manier te betalen. Dan maar bij een bank proberen? Hup, weer in de auto bij Lukman en bij de bank kwamen ze er na 30 minuten achter dat wij, om hier te kunnen betalen, toch echt een rekening bij deze bank moeten openen. Dat ging hem dus ook niet worden. ‘Lukman, breng ons maar naar een reisbureau'. Bij het reisbureau bleken de tickets goedkoper dan wij online hadden gevonden en er werd geen commissie gerekend. Geen idee hoe zij geld verdienen, maar soit, wij hebben onze tickets.

Ondertussen hadden wij Lukman ook nog altijd niet betaald voor het ritje van de haven naar het hotel en dus vroegen we maar eens wat deze dag ons zou gaan kosten? ‘Don't worry about it!'
Juist, dat geeft ons wel een geruststellend gevoel. Assertief als wij zijn spraken wij met elkaar af dat we niet eerder bij Lukman in de auto zouden stappen voordat hij ons zou vertellen wat de prijs is. ‘You decide, you are my friends.' Assertief als wij zijn, stapten wij dus maar weer braaf in de auto en gingen we op weg naar de bezienswaardigheden van Banda Aceh; het ‘tsunami-museum' bestaat vooral uit heel veel foto's van rottende lijken, ‘boot in stad' is niet echt boeiend en ‘boot in huis' spreekt nog wel enigszins tot de verbeelding. De moskee hebben wij maar gelaten voor wat hij is, leek ons voor iedereen beter.

Eenmaal bij het hotel zei Lukman dat hij ons morgenochtend om 5:00 uur zou ophalen om naar het vliegveld te gaan (25 minuten rijden). Dat leek ons niet zo'n strak plan aangezien wij om 6:00 uur zouden vliegen, maar Lukman had het allemaal onder controle dus 5:00 uur was het en bleef het.

Ik stelde voor om hem nu 200.000 Rupiah te geven (€18) en morgen nog eens 100.000 als we bij het vliegveld zouden zijn. Dat was uitstekend en hij zou er zijn om 5:00 uur. Zal allemaal wel...

Om 3:45 uur werden wij ineens wakker gemaakt door iemand van het hotel met de mededeling dat onze taxi er was... Dus ik naar beneden om Lukman maar eens de huid vol te schelden, blijkt er geen Lukman te bekennen enkel een rare vent die iets teveel van iets op had. Terug op de kamer heeft de jongen van het hotel al aan Sjoukje uitgelegd dat de man beneden niet helemaal spoort. Fijn dat je ons dan toch even wakker maakt!

Om 5:00 stipt komt Lukman aanrijden en gaan we op weg naar het vliegveld. Het is nog pikdonker en Lukman's auto blijkt geen lichten te hebben. ‘That's funny yes?' Reuze grappig. Lukman lost dit probleem op door te bumperkleven achter auto's die wel licht hebben. Eenmaal bij het vliegveld blijken wij inderdaad totaal niet laat te zijn, we zijn zelfs een van de eerste in de rij. Dat het vliegtuig vervolgens een half uur vertraging heeft mag uiteraard geen verrassing zijn.

Van Banda Aceh vliegen we naar Medan, waar we een taxi nemen naar een soort van busstation waar we een busje charteren dat ons naar Bukit Lawang brengt. Het busje is van dien aard dat men het in Myanmar nog in een museum zou zetten, maar we zitten wel ruim. Na een paar uur, als we er bijna zijn, stapt er ineens een ruige Indische jongen in. In de LP hadden wij al gelezen dat er inderdaad gidsen e.d. zouden instappen en dat dit volgens de LP vreselijk irritant is. Wij zien eerlijk gezegd niet waarom dat irritant zou moeten zijn en vragen de jongen, nog voor hij z'n vriendelijk introductiepraatje kan houden, of hij niet een leuk guesthouse weet in Bukit Lawang. De jongen kijkt ons nogal verbaasd aan, zo makkelijk heeft hij het nog nooit gehad, en kan ons uitaard wel verder helpen.

Eenmaal in het guesthouse (we hebben een bamboe balkon met hangmatten) spreken we met onze gids af dat we morgen een jungletrek gaan doen (ook al zo'n hobby van ons), maar eerst gaan we vandaag nog op eigen gelegenheid naar het voeren van de Orang-utans even verderop. Dit blijkt een 45 minuten durende klim door de jungle te betekenen, maar dan staan we ineens wel, doorweekt van het zweet, oog in oog met 2 Orang-utans met beide een baby.

De volgende ochtend om 9:00 uur komt de regen met bakken uit de hemel en gaan wij op pad de jungle in. Het duurt precies 5 minuten voordat Sjoukje een bloedzuiger op haar kuit heeft en 8 minuten voordat wij beiden tot ons ondergoed doorweekt zijn. We sluiten ons aan bij een ander groepje en hun gids blijkt bloedzuigers een uitermate smaakvol hapje te vinden... Nadat wij onze kotsneigingen hebben weten te onderdrukken gaan we verder dieper de jungle in over niet bestaande paden. De regen maakt alles nog gladder en onbegaanbaarder dan het al is en als wij ondertussen soms letterlijk op onze kont naar beneden moeten glijden zijn wij er wel weer klaar mee. We zijn op dat moment welgeteld 45 minuten onderweg.

Onderweg zien we nog wat kleine aapjes en de gidsen vinden het enorm leuk om reusachtige mieren en duizendpoten voor onze neus te houden. Iedereen met een greintje empatisch vermogen snapt dat dat geen goed plan is, dus ons humeur wordt er met de minuut beter op. Maar dan is daar ineens een reusachtige mannetjes Orang-utan, midden op het ‘pad' en omdat hij totaal niet onder de indruk is kunnen wij wel een kwartier lang kijken wat hij allemaal aan het uitspoken is.

Onze missie is wel geslaagd nu, dus wij willen wel weer terug naar de bewoonde wereld. Onze gids weet wel een short cut en een Nederlands stel dat ook enorm van de jungle geniet sluit zich bij ons aan. De short cut betekent dat we nu echt van het begaanbare pad af gaan en dus over natte stenen, langs afgronden en door rivieren moeten met benen die er onderhand ook wel klaar mee zijn. Dit laatste stuk van de tocht gaat wat ons betreft echt een paar stappen te ver qua veiligheid en we zijn dat ook flink opgelucht als we levend bij de rivierbedding aankomen vanaf waar we met een provisorisch rubber vlot terug naar het dorpje gaan. Ook onze tocht met deze ‘jungle-taxi' gaat weer erg ver en we slaan onderweg natuurlijk ook nog om. Aangezien wij van top tot teen onder de modder zitten is dat eigenlijk wel prettig, maar als wij even later gedoucht en wel in onze hangmatten liggen spreken wij af dat we dit toch echt niet leuk vinden.

Vanaf Bukit Lawang gaan we met een ‘toeristenbus' naar Danau Toba, een eiland in een groot kratermeer. Onze chauffeur moet zo nu en dan de auto even langs de kant zetten omdat hij z'n ogen niet meer open kan houden en wij zitten dus heel ontspannen achterin het busje. Halverwege in Medan wisselen we ineens van auto en chauffeur en moeten wij nog 5 uur in een soort van ‘S'-houding zitten vanwege alle bagage die in onze nek en rug wordt gestopt. Relax man, zo'n veels te dure toeristenbus.

Eenmaal bij het meer worden we afgezet bij het reisbureau van Ricky die zelfs voor Indonesische begrippen opdringerig is en ons van alles probeert aan te smeren. Met de veerboot worden wij vervolgens voor ons ‘resort' afgezet, dat is dan wel weer erg grappig. Het plaatsje waar wij verblijven is vrijwel uitgestorven en alles ziet er nogal uit als vergane glorie. We vliegen pas over 6 dagen van Medan naar Singapore en hadden vooraf bedacht dat het wel lekker zou zijn om hier 6 dagen te zitten. Helaas werkt het weer niet erg mee (veel regen) en hebben wij ook niet echt nog zin om ergens anders naar toe te gaan, met als gevolg dat we hier een paar dagen te lang zitten.

Ons vliegtuig naar Singapore vertrekt om 11:45u waardoor wij de dag daarvoor van Danau Toba naar Medan moeten en daar moeten overnachten. We boeken maar weer een ‘toeristentaxi', maar nu bij een ander reisbureau en als we met de ferry bij het vaste land aankomen staat Ricky daar. Hij vraagt waar wij naartoe gaan en als hij er achterkomt dat wij bij een ander reisbureau hebben geboekt wordt hij oprecht verschrikkelijk boos op ons. Wij halen onze schouders op, ‘wij mogen jou ook niet', en lopen naar het reisbureautje naast dat van Ricky. Zal hem leren.

Onze auto naar Medan is vrijwel leeg en wij zitten dan ook heerlijk comfortabel, totdat we onderweg in Siantar ineens nog een complete Indische familie oppikken die naast heel veel bagage ook een onpasselijke zweetgeur met zich meedraagt. Het is nu 15:10 uur en deze familie moet om 17:00 uur op het vliegveld van Medan zijn wat nog precies 101km is. Wij weten al lang dat dat niet gaat lukken, maar onze chauffeur (met vreemde tik) denkt daar anders over en wat volgt is een dollemansrit die onze jungletocht tot een bezoekje aan de ballenbak doet degraderen. Al rokend, water drinkend, bellend, muziek afstellend halen wij tijdens spitsuur links en rechts alles en iedereen in. Na 5 maanden Azie hebben wij toch echt al wel het een en ander meegemaakt, maar dit slaat werkelijk alles en ik ben dan ook voor het eerst daadwerkelijk bang in een auto. Ondertussen besluit de zwetende, stinkende opa van de Indische familie ook nog eens dat mijn schouder prima dienst kan doen als kussen en jullie kunnen wel enigszins inschatten hoe ik er bij zit in die auto.

De Indische familie maakt zich verder ook totaal niet druk over het feit dat wij 17u niet gaan halen en als we om 17:40u bij het vliegveld zijn stapt iedereen rustig uit en ze zullen hun vliegtuig vast wel gehaald hebben, zo gaat dat in Indonesië.

De volgende ochtend heeft ons vliegtuig naar Singapore uiteraard vertraging, moeten wij op het vliegveld nog ‘vertrekbelasting' betalen terwijl we ons laatste Indonesische geld net hebben uitgegeven en is er op het vliegveld geen broodje te vinden. Tijd om te gaan dus.

Singapore
Eindelijk thuis. Ok, wellicht nu nog niet, maar hopelijk wel ergens in de toekomst. Hier gaan wij ooit nog eens wonen. Of zoals Sjoukje hier 25x per dag zegt: ‘Kijk, hier is over nagedacht, daar houd ik van' of ‘Kijk hoe schoon dit is' of ‘Iedereen ziet er hier netjes uit'.

Als we landen zien we vanuit de lucht een hockeyveld liggen, op het vliegveld is alles in het Engels en de airco-metro brengt ons in 25 minuten voor de deur van ons hostel. Een uurtje later komen we bij het terras aan waar Willemijn en Herco het bier al hebben klaar staan.

De volgende dagen slepen zij ons met hun (nu nog?) onuitputtelijke enthousiasme langs de bezienswaardigheden van Singapore. Dat zijn er echter niet zoveel, in Singapore wordt vooral gewerkt en geld verdiend.

Na in 4 dagen net zoveel te hebben uitgegeven als in 15 dagen Indonesië is het voor ons tijd om te beginnen aan onze belachelijk lange reis richting Zuid Amerika en nemen wij afscheid van Azië met een Thaise curry in Singapore met Willemijn en Herco.

44 uur vliegen
Vanaf Singapore vliegen wij met China Southern (en dus niet China Eastern wat vanuit een andere terminal opereert...) via Gangzhou naar Los Angeles. Bij het inchecken blijkt er een typefoutje in onze reservering te zitten, moeilijk, moeilijk allemaal. 20 uur later zijn we op Los Angeles waar we fijn 12 uur mogen wachten en waar we met een klein groepje reizigers proberen te slapen op banken in een ruimte waar de airco op 12 graden staat. Gelukkig hadden wij onze dekentjes uit het vorige vliegtuig meegenomen waardoor het nog een heel klein beetje uit te houden was.

Snotverkouden mogen wij rond 5:00u 's ochtends inchecken voor onze vlucht met TACA naar San Salvador. Het nationale voetbalelftal van El Salvador (1-2 verloren van Estland) vliegt ook met ons mee, dit tot hilariteit van de dames van het grondpersoneel. Vanaf hier is het dan ook ineens afgelopen met Engels en weten wij niet hoe snel wij een Spaans woordenboekje moeten kopen.

Op het vliegveld van San Salvador is het een flinke chaos en ons vliegtuig naar Lima vertrekt dan ook weer met de nodige vertraging.

Eenmaal op het vliegveld in Lima zijn wij maar wat blij met de $20 die wij hebben uitgegeven voor een airport pick-up. Compleet gaar, verkouden en met een enorme jetlag strompelen wij naar de vrouw met het bordje ‘Señor Quint Feenstra' en zonder te hoeven onderhandelen, het adres op te zoeken etc. liggen wij even later heerlijk in ons bedje in Lima. De beste $20 die we ooit hebben uitgegeven. Over een week staan wij op de Machu Picchu!

Hasta luego!

S&Q.

N.B.
- Online een goedkope vlucht Santa Cruz (Bolivia) - Asunción (Paraguay) gevonden. Wij gaan dus blijkbaar naar Paraguay...
- Hoewel dodelijk vermoeiend, de mensen in Indonesië zijn bijzonder vriendelijk.
- Hoewel vermoeiend, de chauffeurs in Indonesië zijn bijzonder dodelijk...
- Zelfs Nasi goreng kan na 2 weken gaan vervelen (nee, dat neem ik terug).
- Als je katten aan tafel voert, dan gaan ze er uiteindelijk met je kippenpoot vandoor.
- Na Kathmandu en Indonesië ben ik nog altijd maar wat blij dat wij niet naar India zijn gegaan!
- Voor het eerst deze reis een jetlag; heerlijk elke nacht om 3:45u rechtop in je bed zitten.
- Herco heeft wèl een goed fototoestel, vandaar de foto's by night in Singapore. Dank.