Met een klein motorbootje werden wij van Thailand naar Laos gebracht. Aan de overzijde scheidde enkel de Laotiaanse douane ons nog van een bezoek aan dit onbekende landje. Een uur later hadden we dan eindelijk ons visum en de nodige zeer belangrijke stempels en mochten wij het land binnen. Eenmaal in Laos waren er overal kraampjes met baguettes met Nutella of La vache qui rit en enorme flessen ‘Beer-lao' van een Euro; gaat helemaal goed komen hier.

Met de boot gaan we in twee dagen van de grens naar Luang Prabang in het Noorden van Laos. Op de boot wordt braaf gitaar gespeeld, schetst men elkaar in een schetsboek en op het achterdek rookt Dreadlock Dave met iedereen weed.

Dobberend over de Mekong zien wij eigenlijk vooral heel veel ondoordringbaar groen en slechts hier en daar een hutje met een vissende man die vrolijk zwaait. Het lijkt wel of er hier niemand woont. Het uitzicht is in ieder geval erg rustgevend. 's Avonds leggen we aan in Pak Beng, een dorpje dat volgens mij speciaal is aangelegd voor deze boten om hun toeristen te droppen voor de nacht. Vanaf de boot moeten we in het donker met onze backpacks en op onze slippers een zandduin beklimmen waar ook nog eens scherpe rotsen doorheen steken. In Nederland zouden er Kamervragen over gesteld worden, hier vindt men dat ze een mooie aanlegplaats hebben gevonden.

De eigenaar van ons guesthouse vraagt wie er opium wil roken en is zwaar gepikeerd als niemand dit wil. ‘Why you come to Lao?' Ook moeten wij van hem in zijn restaurant dineren en ontbijten, de rest van het dorp is namelijk duur en niet goed ofzo. Met een aantal mensen hebben wij heerlijk gegeten bij een restaurantje in het dorpje en als ontbijt hadden wij prima baguettes bij een meisje langs de kant van de straat op weg terug naar de boot.

De tweede dag op de boot is het vrij fris en is het vooral aftellen tot we eindelijk in Luang Prabang aankomen. Eenmaal daar vinden wij al snel een prima guesthouse met internet op de kamer en als we door de hoofdstraat lopen op zoek naar eten komen we een aantal bekenden van de boot en het Thaise grensdorp tegen en besluiten we samen te gaan eten. Met deze aparte groep trekken wij de rest van de tijd op in Luang Prabang: Adrian de 49 jarige Canadees met een midlife-crisis waar je ‘U' tegen zegt. Hij lijkt wel een 17 jarige puber... Maxim, een jonge Canadees die eigenlijk ook niet echt weet waarom hij tussen de oude lullen zit. Alex de Brit van in de 40 die vooral heel vriendelijk is en maar op Adrian aan het passen is. Paul de reusachtige Ier, die heel grappig is op de momenten dat je hem verstaat en verder leeft op bier en worst. En dan waren er nog Vadim en Christina uit Moldavie, woonachtig in Brussel, spreken 5 talen en hebben meer dan genoeg hersenen.

De complete stad Luang Prabang is Unesco erfgoed, en dat is ook meer dan terecht. Een stad vol tempels en Franse villa's verscholen in het groene oerwoud van Laos. Andere ‘hoogtepunten' van deze stad zijn de bar Utopia en de bowlingbaan... De eerste is een bar waar je op blote voeten op kleedjes moet zitten terwijl je naar Bob Marley luistert. Ook is er een beachvolleybal veldje, maar dat is helaas constant bezet door een groep hippies met gitaren die daar rond een kampvuur zitten. ‘Occupy Luang Prabang'. De Bowlingbaan is het enige etablissement in het stadje dat na 23:00uur nog open mag zijn, met als gevolg dat daar een hoop dronken mensen in TL-licht een biertje aan het drinken zijn met het geluid van omvallende bowlingkegels op de achtergrond. Erg surrealistisch. Niet direct plaatsten waar ik anders terecht was gekomen, maar als je een dorstige Ier bij je hebt, dan kom je nog eens ergens. Zo vierden wij ook nog kerstavond in de Utopia bar voordat wij de volgende ochtend verder zouden gaan naar Vang Vieng.

Over Vang Vieng zal ik kort zijn; Oh Oh Cherso in Laos. Er is een rivier met barretjes en daar drijf je in een tracktor-binnen-band langs en dat heet dan ‘tubing'. In het dorpje heb je restaurantjes waar ze pizza serveren en waar ‘Friends' op repeat in de DVD spelers zit.

Je hoort dit allemaal te verafschuwen, maar wij hebben heerlijk een dagje ‘getubed' met Maxim die ook hier was en we hebben verder een paar dagen gerelaxt. We hebben vooral veel heerlijke baguettes met echte kaas gegeten en koffie-Lao gedronken. Eén kopje koffie-Lao komt neer op zo'n vijf kopjes espresso vermoed ik, je moet er van houden. Ons guesthouse daar was net drie dagen open, dus er zat nog plastic om de kussens, de verf op de muren was nog nat en op de tweede dag kwamen ze nog even een spiegel in de badkamer plaatsen.

Vanaf Vang Vieng wilden wij eigenlijk nog naar een plaatsje waar je grote stenen kruiken kon bekijken (je moet wat), maar het bleek dat we dat beter tussen Luang Prabang en Vang Vieng hadden kunnen doen, dus besloten we de kruiken maar te laten voor wat ze zijn en door te gaan naar de hoofdstad Vientiane. De bus gaf ons een Myanmar-deja-vu, maar gelukkig duurde deze trip maar een uurtje of 4.

Op onze kamer in het guesthouse in Vientiane lagen wij rustig te internetten (in Laos is overal internet!) toen ineens Maxim op de deur klopte met de vraag of we nog ons Vietnamese visum gingen regelen? Het was op dat moment 30 december 16:30uur en de ambassade zou van 31 december tot 3 januari dicht zijn, en ook duurt de visumprocedure doorgaans twee werkdagen. Zullen wij weer hebben, zitten we straks vier dagen vast in deze nikszeggende stad. Letterlijk een kwartier later stonden we alle drie weer buiten de ambassade met een visum voor Vietnam. Zo simpel kan het zijn.

In Vientiane is verder bijzonder weinig te zien en nadat wij met z'n 3en een busje hadden gecharterd waren we binnen een uur klaar met ‘de hoogtepunten van Vientiane'. Wel zijn er hier 84 Belgische biercafés en heel veel oude mannen met jonge Laotiaanse meisjes.

Oud en nieuw vierden wij bij een soort van grand café met live bands die niet eens heel slecht waren. Traditiegetrouw weer keurig oud en nieuw in een hoofdstad gevierd dus, zei het niet direct de meest inspirerende hoofdstad ter wereld, maar goed.

The bus from hell
De volgende avond om 17:00uur werden wij opgehaald bij ons guesthouse voor de 24+ uur durende busrit van Vientiane naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Deze bus wordt ook wel ‘the bus from hell' genoemd en iedereen adviseert dan ook om te gaan vliegen, maar ja ons vliegbudget is wel een beetje op na de geboekte omleiding over Noord en Zuid Amerika...

Goed, toen wij bij de bus kwamen (Vietnamese bus met Vietnamese ‘bemanning') kregen wij direct de slechtste plekken achterin de bus toebedeeld. Wij hadden bij het boeken van de tickets nadrukkelijk om plekken in het midden gevraagd, dus wij gingen dan ook stoïcijns in het midden zitten. Hoop geschreeuw, getrek, gezwaai en aan spullen zitten tot gevolg. Hier had ik al over gelezen, dus wij gingen echt nergens heen tot frustratie van de busjongen. Toen hij met z'n wilde gebaren mij per ongeluk in het gezicht raakte schrok hij zichtbaar en toen ik hem al wijzend duidelijk maakte dat hij maar beter niet meer aan ons kon zitten liet hij ons maar met rust en ging hij verder met andere toeristen op de goedkope plekken duwen. Sommige toeristen lieten dat toe, andere werden nog bozer dan dat wij waren, maar uiteindelijk was de bus vol met Vietnamesen voorin en toeristen achterin en konden we gaan.

Om 06:30uur werden we wakker gemaakt (lichten aan en ‘paspoort, paspoort-geschreeuw') en mochten we naar de Laotiaanse douane lopen, de bus reed door... De grens gaat pas om 07:00uur open en ook al staan er vijf busladingen toeristen te wachten, de grens gaat pas om 07:00uur open. Is het hokje eenmaal open, dan komt er één Vietnamees voorgedrongen met een stapel paspoorten van alle Vietnamesen. Als toerist mag je braaf wachten tot die stapel is afgestempeld. Ben je als toerist eenmaal aan de beurt dan moet je 10.000Kip (€1,-) betalen voor je exit-stempel. ‘Maar op het bord staat dat dat enkel geldt voor zaterdagen en zondagen, het is nu maandag 2 januari?!' ‘You want pasport back, you pay'. Hup, nog een stapel Laotiaanse paspoorten tussendoor. Tja, en als er dan één toerist betaalt, kun je het natuurlijk helemaal vergeten, dus iedereen betaalde braaf de 13e maand voor deze douanier en kreeg z'n paspoort terug. Toen stonden we daar buiten in de dikke ochtend mist, geen bus te zien, geen idee waar naar toe. Na 10 minuten lopen was daar ineens, opdoemend uit de mist, de Vietnamese grens. Na weer €1,- te moeten betalen voor een stempel om Vietnam in te mogen (niemand die meer protesteert) verdwijnen de paspoorten naar achter voor nog meer belangrijke stempels. Als wij om ons heen kijken zien wij ineens al onze backpacks in de modder liggen... Geen bus te bekennen. Dan beseft Sjoukje zich ook nog eens dat ze haar rugtas en Iphone in bus heeft laten liggen. Ik besluit met onze backpacks alvast vooruit te lopen terwijl Sjoukje op de paspoorten wacht. Eerst kom ik langs security waar de tassen gescand worden en dan sta ik ineens bij de werkelijke grens waar een van de busjongens uiterst vriendelijk zegt: ‘Bus, you, go go go'! Twintig meter achter de grens zie ik de bus, maar ik mag er niet door, want ik heb geen paspoort. Ik wil hoe dan ook kijken of Sjouk's Iphone nog in de bus ligt, dus ik laat de backpacks achter en zeg ‘1 minute' en loop gewoon de grens over. De douane vindt het best of snapt het niet, maar de andere busjongen wil mij de bus niet inlaten. Ik ben er wel klaar mee, dus 3 seconden later sta ik in de bus en zie zowaar de Iphone nog liggen. Ik neem de telefoon mee en ga weer braaf naar de andere kant van de grens om op Sjoukje en de paspoorten te wachten. Als Sjoukje er een kwartier later eindelijk is, blijkt dat zij mijn paspoort niet mee heeft kunnen krijgen (Vietnamesen en Laotianen kunnen wel stapels tegelijk inleveren/ophalen). Enfin, ik mag dus weer terug terwijl Sjoukje alvast met de tassen naar de bus gaat. Als ik even later ook bij de bus ben zegt Sjoukje dat onze kleine rugtas weg is. Ik vraag aan de busjongens wie de rugtas heeft, maar hun naam is uiteraard weer haas. Een minuut later staan we buiten de bus en komt de rugtas uit het laadruim. Zal allemaal wel.
Tijdens de ontbijtstop in Vietnam wil Sjoukje een foto maken, maar blijkt ineens dat het fototoestel weg is. De busjongens weten uiteraard weer niks, tot hij ineens zegt ‘camera, yes yes, you go in bus, now'. De bus wil vertrekken, dus ik vraag waar de camera is. ‘5 minutes okay'. Nee, ik wil NU de camera! Dan pakt hij een sleutel, doet een kluisje op en geeft mij de camera. Zal allemaal wel.

Wij zijn er ondertussen helemaal klaar mee en Sjoukje fantaseert al over scenario's waar we in Hanoi direct een taxi naar het vliegveld pakken om door naar Bangkok te vliegen... Goed, de helft van de ergernissen zijn onze eigen schuld, je moet ook niks in bussen laten liggen, maar het feit dat onze bagage ineens buiten de bus lag, de bus verdween, er overal betaald moest worden en ze ons op inferieure plekken in de bus probeerden te plaatsten niet.

Als we rond 19:00uur Hanoi binnen rijden bereiden wij ons alvast voor op de onderhandelingen met een Vietnamese taxichauffeur, maar dan komt er ineens een min of meer Engels sprekende Vietnamees de bus in en vertelt ons dat iedereen voor $1,50 mee kan in zijn busje en dat hij ons in het centrum zal afzetten. Klinkt goed en alle toeristen besluiten dat maar te doen. Iemand vraagt nog aan een taxichauffeur hoeveel het is naar het centrum: $15,-. De man met de bus houdt woord en al snel staan we bij ons guesthouse waar wij een reservering hebben. Het spijt het guesthouse echter echt heel erg, maar ze zijn helaas vol...

Vietnam? Leuk man.

S&Q

N.B.
- Laotiaans eten is niet spicy, sterker nog, er zit eigenlijk vrij weinig smaak aan.
- Laotianen houden erg van jeu de boules.
- Een bord Laotiaans eten kost €1,-, een pizza €6,-.
- Vijf keer aan een touw het water in slingeren: een week lang spierpijn in m'n armen.
- We hebben ons in Vang Vieng en Vientiane weer goed geschaamd voor de dronken westerse medemens.
- Onderweg de jongste toiletjuffrouw ooit tegengekomen.
- Bedankt voor alle kerstcadeaus en Sjoukje's verjaardagscadeautjes en -berichtjes!