Dat nauwgezette, delicate moment waarop charme overgaat in ondergrens.

Maar laten we bij het begin beginnen; vanuit Nepal vlogen we dus naar Bangkok om daar ons visum voor Myanmar te regelen. Donderdagochtend om 8 uur zaten wij in de taxi richting de ambassade van ‘de unie van de republiek van Myanmar'. Eenmaal daar bleek de ambassade dicht. Het was volle maan van ‘huppelepup' en dan is de ambassade dicht. Dom dat we daar niet aan gedacht hadden. Ach, zoiets heeft ook wel zo z'n charme.
Vrijdagochtend dus weer die kant op, morgen is het weekend dus kom uw visum dinsdag maar ophalen.
Wij blijven dus nog wat langer in Bangkok. Op zich niet zo erg aangezien ik eigenlijk hondsberoerd ben en nodig 2 dagen in bed moet liggen. In de tussentijd gaat Sjoukje maar op een excursie naar een waterval en de brug over de river Kwai. Niet direct een geheel onverdeeld succes, maar goede bezigheidstherapie.

Toen we eenmaal het visum binnen hadden moest er nog 1 ding geregeld worden voordat we richting Myanmar konden; kreukvrije, gloednieuwe dollars. Iets anders accepteert men niet in Myanmar. Een bank in Bangkok kon dat wel voor ons regelen: mochten we met onze Euro rekening Thaise Bath pinnen, om deze bij de bank vervolgens om te wisselen naar US Dollars, zodat we die in Myanmar kunnen wisselen voor Myanmarese Kyat. Ach, dat heeft ook zo z'n charme hoor je dan te zeggen...

Vanaf het vliegveld van Yangon worden we een taxi ingeloodst. Een auto van onduidelijke makelarij uit het jaar 1978! De achterbank bestaat uit een batterij springveren met daar overheen een lapje stof, heel comfortabel. Dat heet charme volgens mij...
Enfin, ons Mazada-tje had hier in Myanmar nog best de blits gemaakt. Helaas is het al donker als we in de taxi zitten, dus zien we niet heel veel, maar de eerste indruk van Myanmar is warm, groots/ruim en heel veel gouden pagoda's.

Aangezien Myanmar zo lang geïsoleerd is (geweest) en het internet hier nog in de kinderschoenen staat is er maar erg weinig informatie beschikbaar. Eigenlijk ben je gewoon afhankelijk van de Lonely Planet uit 2009 voor accommodatie (tijdens ons verblijf in Myanmar leren we dan ook dat deze LP simpelweg ‘The Book' wordt genoemd).
Voor Yangon geeft ‘The Book' 7 budget opties; 1 daarvan heeft een website en was helemaal volgeboekt, dus wij hebben onze taxichauffeur op goed geluk maar naar een ander guesthouse laten rijden. Deze was ook vol en wij hadden zo'n donker bruin vermoeden dat dat bij de andere 5 ook wel eens het geval zou kunnen zijn. We vroegen of onze taxichauffeur nog wat wist en hij bracht ons naar een prima guesthouse midden in het centrum van Yangon. Accommodatie zat hier, je moet het alleen wel weten te vinden. Het enige minpunt van de kamer was dat de airco slechts 2 standen had; uit en min 12. Ook dat heet charme volgens mij...

De volgende ochtend gaan we op pad om geld te wisselen en wat van Yangon te zien. Niet echt een goed plan als het 37 graden is en we vluchten snel een internetcafé in met airco. Het laden van een pagina duurt hier letterlijk 10 minuten (charme!) en we gaan maar weer verder. Yangon is een beetje een vieze stad met veel afval op straat en stoepen die in puin liggen, wel spreekt iedereen hier meer dan behoorlijk Engels. In de stad is 1 ding dat je echt moet zien; een reusachtige gouden pagoda en die bezoeken we de volgende dag.

Die avond vertrekken we om 21 uur met de nachtbus naar Chaung Tha Beach, een volgens ‘The Book' idyllisch stadje aan het strand. Er wordt ons verteld dat de bus er 6 uur over doet en dat we ergens voor de kerk moeten wachten. Beetje vaag, kerk onvindbaar, donker en warm (charme.) Als we het eindelijk gevonden hebben is er geen bus te zien, er is zelfs eigenlijk ook niet echt iets van een busstop te zien, dus gaan we wat rond vragen: ‘Ja, je bent goed hier.' Als wij na een half uur nog voor de kerk staan in het donker, komt een van de mannen van de overkant toch maar naar ons toe of hij het ticket mag zien. Hij wil de busmaatschappij wel even bellen. Dit doe je in een belwinkel, een hokje met een plastic stoel en tafel met daarop 1 telefoon uit de oertijd en een heleboel belangrijke snoeren. Na wat geschreeuw over en weer door de telefoon, ik versta de woorden ‘church' en ‘Netherland', staat de winkel vol met 15 man die druk in discussie zijn. De bus komt zo. Absoluut charme.

De Myanmarese toeristenbus
In de Myanmarese toeristenbus kan niemand langer dan 1.75m z'n knieën kwijt. Bij elke hobbel in de weg houd je je hart vast of dit dan het moment is waarop je knieschijf het gaat begeven. Verder staat er Myanmarese karaoke op. Hard. De airco staat ook altijd aan op standje Noordpool en kan niet uit. Ook vertrekt de bus nooit op tijd en doet hij 2 keer zo lang over de route dan wat vooraf verteld wordt. Verder beloven ze je altijd bij het guesthouse af te zetten, maar dat wordt standaard vergeten. Charme? Eerder ondergrens voor ons. Maar ach, wat waren wij toen nog naïef en bleu, zo'n toeristenbus is eigenlijk pure luxe.

Goed, veel later dan gedacht, compleet gaar en beurs, kwamen wij dan uiteindelijk aan in Chaung Tha. Idyllisch? 8 Westerse toeristen, elektriciteit van 18 tot 24 uur, geen warm water, geen winkeltje te vinden en enkel rijst met vis in 1 van de 3 restaurantjes. Charme? Wellicht voor sommigen, maar als je beide met buikkrampen en diaree van de malariatabletten wanhopig op zoek bent naar schaduw, droge biscuitjes (die er niet zijn), dan is het best wel een ondergrens. Gelukkig hebben we nog 1,5 dag een beetje kunnen relaxen daar met o.a. een Engels Scrabble spel. Best mooi, een ‘Z' van 10pnt, een ‘J' voor 8pnt en een ‘K' van 5pnt. 2 maal de ‘Y' voor slechts 4pnt is daarentegen dan weer wat minder.

Wat we hier in Chaung Tha merkte en wat op heel Myanmar van toepassing is, is dat het land gewoon duurder is dan Thailand. En waar het je in Thailand voor dat geld aan niks ontbreekt, is er in Myanmar voor dat geld vrijwel niks waar niet iets aan ontbreekt... Laten we het maar ‘Charme-toeslag' noemen.

Als je uit Chaung Tha wil vertrekken is er maar 1 optie: terug naar Yangon. Dus na weer een heerlijke rit met de bus waren we weer terug in Yangon. Bij de plaatselijke supermarkt hebben we voor een weeshuis aan koekjes ingeslagen, waarna we de volgende avond alweer met de nachtbus naar Mandalay vertrokken.

In Mandalay zelf hebben we nauwelijks iets gezien, vooral ik was er even helemaal klaar mee. De dag daarna hebben we wel met een ‘taxi' de omgeving van Mandalay bezocht.
Onze eerste stop was een tempelcomplex op een berg met mooi uitzicht. De trap er naartoe was lang en steil, maar toen we eenmaal nat van het zweet boven waren hadden we wel een mooi uitzicht. Tot we aan de achterkant van het complex kwamen en daar een parkeerplaats met tourbussen zagen (de charme van het onnodig afzien?).
Verder was het een vermoeiende leuke dag waar we onder andere nog de langste teakhouten brug ter wereld zijn overgelopen. Het leukste was echter gewoon achter in de taxi zitten en lachen naar iedereen onderweg; iedereen lacht terug of zwaait. Werkt best verslavend.

De ochtend daarna gingen we alweer verder met de bus richting Bagan. Deze bus bleek enorme zitplaatsen te hebben dus dat viel niks tegen. Ook kennen wij ondertussen alle Myanmarese karaoke uit ons hoofd en kunnen we gewoon lekker meedoen: ‘Dit is die ene waar hij die kikker gaat ontleden', ‘Oh, daar heb je haar weer', ‘Dit is die Abba cover'. Maakt het allemaal een stuk dragelijker.

In Bagan zijn we met paard en wagen (plus chauffeur, of hoe heet zo'n iemand) door de vallei met 2000+ tempels gereden. Klinkt wellicht niet echt boeiend, althans vonden wij, maar toen we daar eenmaal waren was het best wel indrukwekkend. Welke kant je ook op kijkt, overal zie je zandpaden naar tempels van 1200 jaar oud lopen en overal zie je de torentjes boven de begroeiing uitsteken. Voor mij echt het hoogtepunt van Myanmar. Desalniettemin vonden wij 1 dag tempels meer dan genoeg en dus wilden wij de volgende dag wel weer verder.

De volgende bestemming zou Inle Lake zijn, een groot meer waar eigenlijk niet veel is, maar ‘The Book' stelt dat je daar naar toe moet, dus dat doen wij dan maar braaf.
Dat kon, de bus vertrekt om 4 uur 's nachts. Ok, fijn is anders, maar het is even niet anders. ‘Is het dan in ieder geval zo'n zelfde bus die we hier naar toe hadden, met van die riante plaatsten?' Nee, het was de local bus, zonder airco, die onderweg nog 25 keer moest stoppen. Zal ons leren.

Na 10 minuten in deze bus dacht ik al met weemoet terug aan al die andere bussen die we tot dusver in Myanmar hadden gehad. Ok, deze bus was zo Spartaans dat er geen karaoke was, maar m'n benen konden nu echt nergens meer heen. Dit kwam mede omdat onder elke bankje wel een tas/doos/zak was gepropt. Waarom zou je namelijk als je gaat verhuizen een verhuiswagen huren als je ook gewoon met de lokale bus kan?! Halverwege stonden we ineens stil, bleek de bus kapot. Charme? Nee, absoluut ondergrens.

Ik weet bijzonder weinig van auto's, maar laten we voor verhaal er van uitgaan dat een bus een ‘stuur-as' heeft en dat deze kan breken. Dan begin je eerst met een metalen paal tegen de onderkant van de bus te rammen en wanneer dat niet lukt ga je roken. Goed, ikzelf heb ook menig apparaat gerepareerd door er een klap op te geven, maar meestal waren deze reparaties van korte duur en hoefde dit apparaat niet door de bergen heen. Deze bus wel. Vervolgens werd er door 3 man een uur lang gelast onder de bus en af en toe kwam er een hand met een sigaret onder de bus vandaan die door iemand buiten de bus moest worden aangestoken, waarna er weer vrolijk verder gelast kon worden. Uiteindelijk ging de bus weer verder en hadden wij letterlijk blauwe plekken op onze knieën toen de bus eindelijk bij het meer was.

Voordat we naar dit meer gingen hadden we al onze twijfels, de busreis maakte het humeur niet beter, en toen we er waren bleek er inderdaad niks boeiends te doen hier. Toen Sjoukje bij het avondeten ook nog een rauwe kip bij haar rijst kreeg was het duidelijk dat dit meer nooit meer een eerlijke kans van ons zou krijgen. Maarja, die helse reis hier naar toe en dan zonder iets te doen/zien weer weggaan, dat kan toch eigenlijk niet? Gelukkig is er in dit soort moeilijke tijden altijd 1 constante in het leven waar je altijd van op aan kunt: de ‘Het is hier geweeeeeeldig Nederlander.' Tijdens het eten kwamen ze naast ons zitten hoor; met een groepsreis door Myanmar en al 3 dagen hier bij het meer. Het was hier echt geweeeeeldig; ze hadden al gevaren, gefietst en gewandeld, maar nu was het pimpeltijd. Hun bordje rijst met vis was ook: ‘Verdomme, dat is echt heeeerlijk inderdaad!'... Charme? Ach, laat ook maar.

Zonder het meer gezien te hebben zaten wij de volgende middag in een bus naar Yangon. De bus zou er 16 tot 20 uur over doen, maar stond halverwege in de fik. Laten we voor het gemak er van uitgaan dat een bus ‘remblokjes' heeft en dat deze oververhit kunnen raken en dat er dan heel veel zwarte rook onder de bus vandaan komt? Enfin, niemand was ook maar weer enigszins onder de indruk, om triviale zaken als remmen maakt men zich hier al lang niet druk meer.

Ondanks dit oponthoud waren we ineens om 5 uur 's ochtends al in Yangon. Met de taxi waren we om 5:10 op het vliegveld, daar terplekke vliegtickets gekocht en om 8:35 uur zaten wij in de eerste vlucht van die dag naar Bangkok. Kijk, dat is pas charme.

Myanmar bleek dan toch iets te primitief voor onze tere zieltjes en knieën. Ook het feit dat het land gewoon te duur is voor wat je er krijgt hielp niet echt mee. De bevolking is wel echt belachelijk vriendelijk en Bagan was gewoonweg indrukwekkend. We hebben het 15 dagen volgehouden en dat is best een prestatie vinden wij.

Fijne Sinterklaas!

S&Q

N.B.
- 90% van de toeristen in Myanmar is Frans of Duits.
- Dit zijn bijna allemaal groepsreizen, dus haast geen hippies te bekennen daar!
- In Yangon krijg je 780 Kyat voor $1, in Inle Lake maar 730. Had ik al gezegd dat dat een waardeloze plek was?
- Ik heb in Bagan ons paard geaaid. Ik blijf bang voor die beesten.
- In Myanmar heeft iedereen slechte tanden. Ze kunnen ook niet naar de tandarts, want ze mogen hun mond niet open doen..... (grapje van Myanmarese man).
- Als je als taxichauffeur in Yangon langs de grote Pagoda rijdt op de rotonde, dan moet je even bidden met je handen voor je hoofd. Dat je met een taxi op een rotonde rijdt doet dan even niet ter zake.
- Wij zijn nog gezegend bij de pagoda in Yangon. Wij hebben nu een heel lang leven in het verschiet en met ons onze familie en vrienden. Hebben jullie even mazzel.
- Een 1L fles ‘whiskey' kost in Myanmar E1,20. Zelfs met een zegening voor een lang leven op zak heb ik mij daar maar niet aan gewaagd...

P.S. De Nederlandse Sint heeft ook nog even aan S&Q in het buitenland gedacht, getuige de bankrekening. Het zijn dan wel geen chocoladepepernoten, maar dank u Sinterklaasje!!