Goed, met een authentieke Nepalese bus van het grensstadje naar de hoofdstad Katmandu. Op het busstation van Katmandu, een grote stoffige open plek met 200 bussen, verwachtte we min of meer overvallen te worden door alle taxichauffeurs die ons wel naar ons hotel zouden willen brengen. Niets is echter minder waar, geen taxi te bekennen. Om de hoek staan de taxichauffeurs rustig te wachten en het lijkt wel of we moeten vragen of we alsjeblieft met een taxi mee mogen. Prima, liever dit dan dat getrek aan je arm. Heerlijk kalm en gemoedelijk hier, dat kunnen wij wel waarderen...

15 minuten later staan we in de grootst mogelijke hel die ik mij maar kan voorstellen: Thamel, de toeristenwijk. Totale chaos. Smalle straatjes, heel veel herrie, gebouwen van 5 hoog met op elke verdieping een ander hotel, reisbureau, bar, restaurant, massage salon, tattoo shop etc. De taxi's komen van 2 kanten en kunnen eigenlijk niet langs elkaar, de fietstaxi's en motoren slingeren zich een weg langs de taxi's, massa's mensen en natuurlijk zijn er ook een aantal toeristen op de fiets die stoïcijns rechts blijven fietsen, terwijl de rest van dit land links rijdt. Ik hoor ze nog ‘Wat een aso's hier' mompelen en ik hoop maar dat ik snel wakker word.
Helaas. Schrale troost is wel dat ons hotel midden in het hart van Thamel ligt, dus dan heb je niet zo'n last van die chaos...

Aangekomen op onze kamer blijkt dat we mazzel hebben, want we hebben uitzicht op de straat. De straat vol met taxi's, mensen en restaurants en vooral herrie, heel veel herrie.
Nog mooier is dat we een raam hebben in onze kamer, jaja wat een luxe voor $8 per nacht. Dit raam blijkt te openen in de bar naast ons hotel. Als je je hoofd door het raam steekt kan de barman je een drankje aangeven. Erg apart.
In deze bar speelt elke dag een andere, tenenkrommend slechte, live coverband, van 18 tot 22 uur. Elke dag. Op sommige dagen heeft de dienstdoende band zowaar 5 man publiek (de bands zijn echt heeeeel slecht) en wanneer die 5 verstokte hippies dan ook nog om toegiften gaan vragen, slapen wij weer een uur later.

Het restaurant van het hotel blijkt daarentegen bijzonder goed en spotgoedkoop te zijn en wij sluiten ons dan ook 2 dagen op in het restaurant met de laptop en Ipad op schoot. Enige lastige is dat je gegarandeerd nooit precies datgene krijgt wat je bestelt. Ze doen zo hard hun best, maar ze krijgen het niet voor elkaar.
Maargoed, dat mag de pret niet drukken en ik vermaak mij prima zo in de hel van Thamel en zit mijn tijd wel uit hier.

Na 2 dagen begint Sjoukje echter dat we hier ‘al 2 dagen zitten, er zoveel te zien is, er zoveel te doen is, we nog zoveel moeten regelen en er zoveel leuke winkeltjes zijn.'
Ik hoop nog dat ze mij enkel probeert te stangen. Een mens mag hopen nietwaar?

De volgende dag gaan wij dus op pad naar een of ander plein. Te voet dwars door Thamel. Na 10 minuten komen we bij een plein (Q), pleintje (S) aan. Ik veins de veronderstelling dat we er zijn, maak snel wat foto's en kijk schaapachtig richting Sjouk. Helaas.
Een kwartier later blijkt ze toch nog van mij te houden als ze halverwege een smal straatje met 1.000.000 Hindoe's de verlossende woorden ‘zullen we dan maar terug gaan' spreekt...
Nee, ik en mensenmassa's zullen wel nooit vrienden worden. De bestemming India gaat in de vriezer.

Eenmaal terug in ons restaurant bestellen we een berg eten en 2 cocktails en zijn we precies op tijd om de zondagmiddag 12:30u voetbalwedstrijd op radio 1 via internet te luisteren. Je moet het jezelf ook niet te moeilijk willen maken. Best leuk dat Thamel.

Na 5 dagen Thamel gaan we op weg naar Pokhara, maar met een tussenstop in Manakanama. Dit laatste stadje is te bereiken met een gondellift en er moet een mooie Hindoe tempel zijn. Boven op de berg blijkt een Hindoe festival aan de gang te zijn en iedereen vertrekt met een geit aan een touwtje richting de tempel en komt terug zonder geit. De restaurantjes in het dorpje hebben verdacht veel gerechten met ‘lokaal vlees' op het menu staan en ik, hypocriet als ik ben, besluit zowaar maar eens een dagje vegetarisch te eten.

In het dorpje op de berg waren wij de enige westerlingen, dat was wel een verademing. Niet dat dat betekent dat je rust hebt, nee, een Indiase familie vond het nodig ons te adopteren, dus wij hebben in hun gezelschap moeten avondeten en natuurlijk ook ontbijten. Erg vermoeiend, wel heel aardig. We hangen weer boven de schoorsteenmantel.

Na het ontbijt weer met de kabelbaan naar beneden en een random een bus aangehouden die ons naar Pokhara zou brengen. Pokhara is een oase van rust, waar je van alles kunt doen, maar niks hoeft te doen. Onze activiteiten daar beperkten zich tot paragliden, dobberen op het meer in een bootje, stukje mountainbiken en cocktails drinken.
Een erg prettige plek, alleen jammer dat het weer niet echt meewerkte.

Van Pokhara zouden we naar het Chitwan National Park gaan waar we olifanten en neushoorns kunnen zien. Iedereen vertelde ons dat je echt vooraf een ‘all in pakket' moest boeken, want dat was beter. Punt.

Nu is dat op zich niet zo'n drama, zij het niet dat in zo'n pakket ook onder andere een folklore show zit, een jungle wandeling, een boottochtje en een bird-watch uitje om 6:00 uur. En aangezien wij enkel en alleen olifanten en neushoorns willen zien en vooral geen vogels e.d., is zo'n pakket wat zonde van het geld wellicht.

Enfin, wij dus zonder pakket die kant op. Geen enkel probleem. Eenmaal aangekomen in het ‘resort' gaan we eerst even douchen om daarna eens in het kantoor te informeren wat er allemaal mogelijk is hier.
Een kwartier later staan wij weer buiten.
Ons programma begint de volgende morgen om 6:00 uur met o.a. een kanotochtje, bird watching en een jungle wandeling...
Zal ons leren.

De volgende ochtend om 6 uur is het koud in de kano, mogen we leuk naar vogels gluren en heeft onze gids haast, want we rennen werkelijk door de jungle. Echt een aanrader dus.
In de jungle ziet Sjoukje uiteraard achter elke boom een beer, heeft ze een miljoen muggenbulten en zitten er ooooveral bloedzuigers. Dat zal vast allemaal wel meevallen, laten we maar doorlopen, des te eerder zijn we weer terug...

Als ik even later daadwerkelijk een bloedzuiger in m'n knieholte vind ben ik er echt klaar mee. Backpackers, hostels, bussen, hippies, zeuren over geld, een hoop ergernissen vind ik op een sado masochistische manier best nog wel leuk om te ondergaan, bloedzuigers in m'n knieholte vallen daar echter niet onder. De absolute ondergrens is nu echt bereikt en ik weiger daar verder ook doorheen te gaan.

Terug in het resort zijn we op tijd voor het ‘olifanten baden in de rivier', super toeristisch, maar je kunt wel op een olifant zitten en zo'n beest aaien en wassen. Sjoukje wilde dat heel graag en in de toestand waarin ik verkeerde vond ik alles dat ‘toeristisch' (en dus goed verzorgd is) prima! Zo'n olifant is best wel een indrukwekkend beest, leuk om daar eens op gezeten te hebben.

De volgende dag ging Sjoukje nog een keer op de olifanten, of beter gezegd, ik kreeg nog 1 kans om leuke foto's te maken...

Daarna gingen we nog op ‘olifanten safari', met 4 toeristen in een oncomfortabel bakje op een olifant door de jungle. De olifanten krijgen flinke klappen met metalen stokken met punten om ze in het gareel te houden en wij hebben welgeteld 0 neushoorns gezien. Aanrader.

Vanaf Chitwan gingen we weer terug naar Katmandu, waar we nog 5 dagen moesten wachten tot onze vlucht naar Bangkok. Wij wisten nog wel een leuk hotel midden in Thamel, dus daar maar weer naartoe gemaild en jahoor, ze hadden dezelfde kamer als de vorige keer nog wel voor ons. Vreemd dat je dit jezelf vrijwillig aandoet, maar dat 1 bloedzuiger er ook precies 1 teveel is.

De laatste dagen in Thamel hebben we rustig uitgezeten waarna we naar Bangkok vlogen om daar ons visum voor Myanmar te regelen. In het vliegtuig konden we goed zien hoe ernstig de overstromingen in Thailand zijn, vanuit de lucht lijkt het land net een groot meer... Verder is het hier in Bangkok dan eindelijk echt warm, het Thaise eten nog altijd geweldig en het plan is om de 16^e naar Myanmar te vliegen. Daar blijven we dan tussen de 20-28 dagen, waarna we weer terug zullen vliegen naar Bangkok.

S&Q.

N.B.
- Dat je als Nepalees op straat troep verkoopt aan toeristen is irritant, maar begrijpelijk. Dat je als 50 jarige westerse vrouw, gekleed in Nepalese kleding, op straat troep verkoopt aan toeristen is niet alleen irritant, dat is gewoonweg achterlijk. Kuthippies.
- Waarom denken mensen dat anno 2011 shirts met ‘V.I.P. very important penis' en ‘F.B.I. female body inspector' nog grappig zijn! Kuthippies.
- Shirts met ‘Poor, Ugly, Happy' en ‘I love TUL - the unemployment life' zijn ook niet grappig. Kuthippies.
- Als ik net bananen bij je heb gekocht voor 30 ruppies en ik kom 2 minuten later terug om nog meer bananen te kopen, dan kun je niet ineens 50 ruppies willen! Vast op een of andere manier ook de schuld van de hippies.
- Nee ik hoef geen hasj en nee ik hoef m'n milkshake niet ‘happy'. Kuthippies.
- Je mag op zich een BH aandoen... Kuthippies.
- Ja, het is echt heel leuk en vooral ook zo origineel om als toerist met zo'n rode Hindoestip op je voorhoofd te lopen! Kuthippies.
- Nee, Nepal is niet duur, het is een van de goedkoopste landen ter wereld. Kuthippies.
- Geloof me, als die Nepalezen konden kiezen, dan zouden ze echt WEL met ons ruilen. Kuthippies.