Waar waren we gebleven? Ulaan Baatar, de hoofdstad van Mongolie begint na 2 dagen toch wel een beetje wat van z'n charme te verliezen; de eerste 3 keer bijna doodgereden worden is nog best grappig en typisch Mongools, de 82^ste keer is het vooral reden tot ergernis. Ik heb werkelijk waar nog nooit zoiets meegemaakt.

In het hotel ontmoette we Martijn, die een half jaar stage loopt in Ulaan Baatar voor z'n opleiding in toerisme oid. De arme jongen. Hij moest de volgende morgen om 6 uur weer toeristen ophalen van het station, dus hij had wel zin in een biertje. Samen met Lars en Raymond ben ik met hem mee gegaan naar een club met live muziek (Sjoukje moest Skypen).
De Filippijnse coverband bracht het begrip glamourrock naar een nieuw niveau, maar op het moment dat Martijn binnenkwam stopte ze direct met spelen, werd er een tafeltje vrijgemaakt en werd ‘De Mosselman' van ‘De Mosselman' opgezet. Voor het eerst en waarschijnlijk voor het laatst dat ik Mongolen heb zien hakken... Anderhalf uur later waren we weer terug in het hotel. De politie was langsgekomen en wilde geld (standaard), de club was niet vol genoeg, dus de club betaalde niet. Club dicht.

Voor dag 3 en 4 stond een 2daagse excursie op het programma die we gelukkig met een ander Nederlands stel samen deden. Onze gids, een 24 jarige half Siberisch achtige, half Mongoolse jongen sprak vrij aardig Engels en was verder niet zo onder de indruk van alles. Dat mag ik altijd wel. Beide dagen was hij naar goed Mongools gebruik veel te laat bij ons hotel, wat bij sommige van ons vieren tot wat irritatie leidde. Ik noem verder uiteraard geen namen.
Aangezien wij al 2 dagen op eigen gelegenheid door de stad hadden gelopen, kregen we een hoop dingen dubbel te zien, maar dat mocht de pret niet drukken. Ulaan Baatar heeft niet bijzonder veel cultuur te bieden, maar toch hebben wij 2 dagen door de stad gereden met een busje. Die tijd heb je nodig, want wanneer er niemand wordt doodgereden gaat het verkeer met een gangetje van 5km/h door de stad, zo vol met auto's is het daar.

Aan het eind van de 1^e excursiedag ging we lunchen bij een authentiek Mongools barbecue restaurant. Bussen vol, vooral Nederlandse, toeristen werden dit ‘Wokken op z'n Mongools' restaurant ingepompt. ‘Oh, kijk, ze hebben hier patat! Zouden ze ook mayo hebben?'
Kost je €3000,- en 7000km, maar dan zit je wel op een idyllisch Mongools plekje.
Ik heb daar een fout Mongools eitje gegeten, wat een nacht op de wc tot gevolg had.
De volgende dag ontbeten bij Wendy's Bakery met brownies, donuts en muffins en later op de dag nog een folklore show gezien met onder andere oud-Mongoolse keelzang...

Die ochtend daarop in alle vroegte werden we op de trein naar Beijing gezet voor een 32 uur durende reis. We deelden de coupe met een Braziliaans stel. Ze zijn beide vegetarisch en werken beide voor een kunsttijdschrift en hadden net een week bij een nomade familie geleefd... Vredelievend zoals ik ben heb ik ze maar met rust gelaten. Ze waren best aardig.

4 dagen Ulaan Baatar was achteraf gezien te lang, iedere Mongool die we spraken vernam vol afgrijzen dat wij 4 dagen in deze stinkstad doorbrachten en niet de moeite namen het echte Mongolie te bekijken. Zelfs onze gids werd op een gegeven moment bevangen door een vlaag van passie toen hij vertelde hoe schandalig het is dat er in Ulaan Baatar jongetjes rondlopen die niet weten hoe je paard moet rijden, of hoe je met een pijl en boog overweg moet. Onze taxichauffeur wilde ook niets liever dan weg uit Ulaan Baatar, maar ja, het geld.

Een 2^e puntje waar we ons op hebben verkeken is het feit dat Mongolie voor veel reizigers op deze reis een echte bestemming is, waar ze erg veel zin in hebben/hadden. Dat wij Mongolie eerder als een soort noodzakelijk kwaad zagen op weg naar het strand kon niet altijd op heel veel sympathie rekenen. Mongolie heeft al met al een heel vriendelijke bevolking en is een land waar wij nog wat goed te maken hebben.

Aangekomen op Beijing CS hebben we snel onze coupegenoten verlaten en zijn direct een McDonalds ingedoken, moest even na 32 uur met dietwee op 4m2. Daar tekende zich al de eerste signalen af van iets wat later duidelijk werd: Chinezen spreken Chinees. Punt. Dat schreef ik ook al over de Russen. Welnu, die spreken uiteraard Russisch, geen Chinees, maar wanneer je tegen een Rus ‘Beer' of ‘Coca Cola' zegt, dan snapt ie dat. Wanneer je tegen een Chinees Happy Meal zegt blijft hij je aanstaren met het hoofd van een New Foundlander die een koekje verwacht.
Enfin, een BigMac menu en een Happy Meal kost samen iets van €4,50, dus afgaande op de ‘BigMac-index' belooft dat nog veel moois.

Ons hostel ligt in een Hutong, het Chinese equivalent van een Ghetto, maar dan schattig en het is echt eigenlijk best wel top. Een van de meisjes achter de balie heeft best veel moeite gedaan om voor ons treintickets naar Pingyao, Luoyang, Xi'an en Chengdu te regelen. Weliswaar niet altijd de meest comfortabele plekken, maar zelf was het ons nooit gelukt, zeker niet aangezien 1 Oktober heel China vakantie krijgt en dan graag met de trein reist. Ook lijkt het erop dat het hostel in Chengdu medereizigers heeft gevonden om onze trip naar Tibet wat betaalbaarder te maken, dus ergens begin Oktober staan wij aan de voet van de Mount Everest.

Beijing is verder een erg prettige stad, schoon, goed metronet en als gevolg van de BigMac-index belachelijk goedkoop voor zo'n immense wereldstad. Zo eten we 's avonds voor €6,- met z'n 2en. Dan heb je bier (0,6L), ander drinken, 1 groente gerecht, 2 vlees gerechten en 2x rijst. En dat krijg je ook nog eens nooit op. Gelukkig hebben veel restaurants een menukaart met plaatjes en wij een aanwijsboekje, zodat we nog een klein beetje invloed hebben op wat we daadwerkelijk bestellen. Meestal is het overigens wel erg lekker.

Wat ondertussen wel behoorlijk irritant begint te worden is het feit dat de grootste attractie van Beijing Sjoukje&Quint blijkt te zijn... Je verwacht dat ze in Beijing, zeker na de Olympische Spelen, toch wel iets gewend zijn, maar nee hoor, wij mogen elke dag keurig minimaal 30x op de foto. Veelal stiekem (in de metro bijvoorbeeld), maar ook erg vaak niet zo stiekem. De eerste keer was dat natuurlijk enorm grappig en geloofden wij het haast niet (waar is die verborgen camera?), maar nu wordt het toch wel vermoeiend. Wij zijn dan ook ondertussen alle gene voorbij: Wil oma Chang met ons op de foto, prima, wij poseren wel. Wil opa Cheng op de foto en moeten wij ‘peace' doen, doen wij toch ‘peace'.
Ik snap het ook wel, wij zijn natuurlijk ook erg leuk en een foto van opa, oma en kleinkind op de Chinese muur is lang zo leuk niet als een foto van opa, oma, kleinkind en Sjoukje&Quint op de Chinese muur... Wat ze er mee moeten, geen idee, maar wij hangen in ieder geval in de nodige Chinese huiskamers aan de muur.

En o ja, dit was ‘slechts' de hoofdstad, morgen gaan we het binnenland in...

De volgende update komt hopelijk vanachter een cocktail in Nepal, daar zijn we tegen die tijd wel aan toe!

Succes daar!

S&Q.

N.B.
- APK-keuring in Mongolie: met de taxi naar de garage, €20,- boete krijgen omdat je je auto niet bij je hebt en weer terug de taxi in met een sticker ‘APK gekeurd' op zak.
- Voor Aziaten geldt: als je er geen foto van hebt, dan ben je er niet geweest. Dus een foto maken van vuilnisbakken, muren en katten is best gewoon.
- Chinezen roggelen graag, maar wat ze pas echt leuk vinden is het spelletje ‘wie kan de dikste roggel van de Chinese muur af roggelen.
- We gingen naar het ‘Zomer paleis' in Beijing, dat MOET je zien. Half uur met de metro. Eenmaal daar claimde een Chinese gids dat dit ‘The most beautiful place in the world' is en ‘Much more beautiful than all the other places'. Dat was alles wat wij weten moesten: linéa recta de metro weer in.
- De Carrefour in Beijing valt tegen.
- Als je in Beijing een kledingzaak, bakkerij, boekenwinkel of sportzaak hebt, dan is het heel verstandig om keiharde hardcore te draaien in je winkel. Dan weet je tenminste zeker dat er niemand binnenkomt.
- Op de Chinese muur (die echt heel steil is), of op de trappen van de metro (die hoog zijn) worden wij er aan alle kanten uitgelopen door Chinese bejaarden.
- Dit komt waarschijnlijk omdat er in Chinese supermarkten 7 rijen vol gedroogd fruit en vieze zoute koekjes zijn en slechts een half schap met chocola en lekkere koekjes.
- Chinees bier heeft maar 3,6% alcohol, dus dat kun je prima aan kleuters geven tijdens het eten.

P.S.
Sjoukje bedankt iedereen voor de leuke reacties, zowel op het blog als op facebook. Blijf zo doorgaan, ze worden met veel plezier gelezen en erg gewaardeerd!