Bogota ligt op zo'n 2500m, dus heel erg warm was het daar niet. De pizza's de eerste avond kostte $11.- per stuk en de was kostte ons $15.-... Wow, dat was niet helemaal wat wij in gedachten hadden. In Bogota zijn verder vooral heel veel musea, waarvan het Museo del Oro (goudmuseum) toch wel de topattractie moet zijn. Wij hebben het officieuze record ‘bliksembezoek' daar flink aangescherpt door binnen 10 minuten weer buiten te staan. Nee, de pijp was echt leeg en het was lamlendigheid troef. Zo lamlendig dat wij, ondanks dat Bogota niet boeiend was, toch een nacht extra hebben geboekt omdat geen van ons zin had de backpack weer in te pakken. Gelukkig was er Champions League voetbal en is bier vrij goedkoop hier.

Aangezien het ‘Semana Santa' was, was er geen hostel meer beschikbaar aan de kust en de kans dat Sjoukje nog eens 20 uur in een bus daar naartoe ging zitten leek mij bijzonder klein. Maarja, de hele reden om naar Colombia te vliegen was juist om nog even wat much needed beachtime te genereren. Gelukkig was daar Copa weer, onze favoriete airline, die ons voor het schappelijke bedrag van $90pp wel in 5 kwartier naar Santa Marta wilde vliegen. Zeker als je bedenkt dat de 20uur durende busrit al bijna $60pp kost, moet je wel haast een dief van je eigen welzijn zijn om dit te laten schieten. Sjoukje vond ook nog eens een beschikbaar hostel voor $28 per nacht via een obscure site, dus vol nieuw hervonden energie sprongen wij in de taxi naar het vliegveld. Op naar het strand!

In het Caribische Santa Marta was het overdag 40 graden en 's nachts koelde het af naar een frisse 29 graden en de ‘airco' in onze kamer zorgde 's nachts voor een aangename temperatuur van 28,7 graden. Lekker slapen in een plas zweet met 24 uur per dag ritmische salsa uit bars, winkels, huizen en auto's.

De volgende ochtend wisten wij niet hoe snel we ons naar het strand moesten begeven voor een broodnodige frisse duik... Eenmaal bij de boulevard zagen wij een strandje van zwart zand, een zee vol plastic en een 4tal vrachtschepen op zo'n 10 meter uit de kust voor anker liggen. Niet direct wat wij verwachtte van dé Caribische badplaats van Colombia, noem ons verwend, maar hier gingen wij dus écht never, nooit het water in.

Tja, jezelf weer in gang trekken bij 40 graden vergt nogal wat van een mens, dus pas na 4 dagen hadden wij de moed weer gevonden om verder te gaan. De volgende bestemming was Palomino, een idyllisch (dus primitief) strandje 2,5u verderop wat Tim ons had aangeraden, die dat weer van vrienden had vernomen. De busreis verliep bijzonder soepel, maar vanaf Palomino was het nog een kwartier lopen met bepakking in de brandende zon om bij het strand te komen. Eenmaal daar bleek er een heerlijke zeewind te staan en was het met zo'n 30 graden bijzonder aangenaam, zeker in een van de vele hangmatten tussen de palmbomen in de wind (oppassen voor vallende kokosnoten!). Veel meer dan in je hangmat hangen is er ook niet te doen, gelukkig hadden wij net weer een hoop films gedownload in Brazilië, dus met de Ipad in de hangmat hielden wij het hier wel even uit.

Na een paar dagen zonder internet kreeg ik echter toch wel een beetje ontwenningsverschijnselen, dus besloten wij maar weer terug te gaan naar Santa Marta om daar te overnachten om vervolgens door te gaan naar Cartagena.

Semana Santa was ondertussen voorbij, dus in Santa Marta was weer van alles beschikbaar. Zo ook dat ene hostel met zwembad én moderne airco en wifi op de kamer, gerund door 2 Amerikanen. Kost wat, maar dan heb je ook wat.

Die ene nacht werden er natuurlijk 3, daar hoef je niet helderziend voor te zijn en zo werd Santa Marta uiteindelijk toch nog een bestemming met goede herinneringen.

Vanuit het hostel werd er een shuttlebusje geregeld naar Cartagena dat ons van deur tot deur zou brengen. Was wel veel duurder dan de local bus, maar wij doen al heel lang niet meer, dus dit leek ons een prima plan. Vlak voor Cartagena werden wij er allemaal ineens uitgegooid, het busje mocht niet verder en wij moesten maar met taxi's naar onze hostels... Blijkbaar was Obama in town, samen met zo'n beetje alle leiders van alle landen uit Noord en Zuid Amerika (op Chavez en Castro na uiteraard), om over van alles en nog wat te vergaderen, oa over Chavez en Castro, en daardoor was het centrum hermetisch afgesloten.

Cartagena is wellicht het mooiste stadje van heel Zuid Amerika en eerlijk is eerlijk, het oude centrum ziet er prachtig uit met koloniale huisjes en overal gekleurde balkonnetjes. Hoe toeristisch ook, op zondag was het gewoon weer onmogelijk om ergens wat te eten, want zondag is en blijft zondag. Punt.

Vanaf Cartagena vlogen we via Bogota naar Lima, waar we dan 8 uur zouden moeten wachten op onze vlucht naar Paaseiland. Bij het inchecken in Cartagena bleek er iets aan de hand, maar na wat stempels en wat heen en weer gestuurd te zijn kregen wij ineens 150.000 Peso's ($62) in onze handen geduwd. Normaal moet je als je Colombia uitvliegt nog $31pp aan ‘airport-tax' betalen, maar dat zat blijkbaar al in onze ticketprijs inbegrepen, dus nu kregen wij dat terug. Geen idee waarom wij dan dat geld terug zouden moeten krijgen, nu hebben wij immers niks betaald, maar prettig was het wel...

Onze bagage werd doorgecheckt tot Lima, waar wij deze dan zouden moeten oppikken om vervolgens in te checken voor Paaseiland met een andere maatschappij. Op het vliegveld van Lima werden wij echter tegengehouden voor wij bij onze bagage konden; om bij de bagage te komen moest je eerst door de immigratie en als je dan weer incheckt moet je $31 airport-tax betalen, dus als jullie achter de douane blijven en naar het kantoortje van de ene maatschappij gaan om te vertellen dat ze jullie bagage naar de andere maatschappij moeten brengen en vervolgens bij het kantoortje van de nieuwe maatschappij inchecken, dan hoeven jullie geen $62 te betalen... Ja, dat klinkt als een waterdicht systeem.

Vraag niet hoe, maar uiteindelijk is alles goed gekomen en werden wij de volgende ochtend, mét bagage om 5uur met een bloemenketting welkom geheten op het minuscule vliegveldje van Rapa Nui, zoals Paaseiland in het Polynesisch wordt genoemd.

Bijna terug.

S&Q.

N.B.
- De theorie is dat wanneer je vanuit het Noorden van Mexico en het Zuiden van Argentinië naar elkaar toe beweegt, de mensen steeds mooier worden. Colombia is dan het punt waar je elkaar ontmoet en waar de mensen het mooist zijn. Daar zit wel wat in.
- Colombia bleek niet uitgesproken goedkoop.
- Behalve het locale bier dan en dat is maar goed ook, want Colombianen zijn een dorstig volk.
- In Santa Marta het beste stukje vlees op deze reis gegeten bij een Mexicaans restaurant.
- In Cartagena het slechtste stukje vlees op deze reis gegeten. S's salade was ook verschrikkelijk.
- Wij hielden het in Palomino 4 dagen uit, sommige mensen zaten daar al 3 maanden in dit ‘paradijs'.
- We moeten sowieso nog een keer terug naar Colombia voor het National Park, de Verloren Stad, de Koffieregio, Medellin en Capurgana. Er zijn ergere dingen.